Ամեն անգամ, երբ ձեռքս եմ առնում տնտեսական, հասարակական, կրթամշակութային վերլուծական «էկոնոմիկա» պարբերականի հերթական համարը, մի տեսակ կարոտս փարատող զգացողություն եմ ունենում: Եվ առաջինը, որ ուզում եմ կարդալ, «Խոսքը՝ խմբագրին» էջերն են, որտեղ գլխավոր խմբագիր Լուսյա Մեհրաբյանը հասարակական հնչեղության տարբեր թեմաներով իր խոհերն է շարադրում՝ մշտապես առանձնանալով իր ուրույն մտածելակերպով, կայուն դիրքորոշումով, լրագրողական հնարքների ուսանելի օգտագործմամբ, հայրենասիրության բաղադրատոմսերով, իր բնաշխարհի ու նախնյաց սիրով, ապագայի վառ երազանքներով:

1950 թվականից մինչ օրս ամեն տարի հունիսի 1-ին նշվում է Երեխաների պաշտպանության միջազգային օրը: Այս առիթով էլ հանդիպել ենք հեքիաթագետ, թարգմանիչ, լեզվաբան, բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր, ԵՊՀ անգլիական բանասիրության ամբիոնի դասախոս Ալվարդ Ջիվանյանի հետ, որ նաև «Զանգակ» հրատարակչության մանկապատանեկան գրականության խմբագիրն է և Հովհաննես Թումանյանի թանգարանում գործող հեքիաթագիտության բաժնի ղեկավարը, որի շրջանակներում էլ իրականացնում է «Ոսկե դիվան» հեքիաթագիտական հանդեսի ու «Հասկեր» մանկական գրականության և բանահյուսության տարեգրքի խմբագրական աշխատանքները: Մեր զրույցը սկսեցինք երեխաների կյանքի անբաժան մաս կազմող հեքիաթից:

Հովհաննես Շիրազի հայրենասիրական քնարերգությունը ժողովուրդ է դաստիարակել: Բնատուր ձիրքով ու հարուստ վաստակով նա 1930-80 ական թթ. հայ ժողովրդի հոգևոր կենսագիրներից մեկն էր` կամրջելով հայրենիքն ու սփյուռքը: