Արդեն ապրիլի 25-ն է։ Մի ժամ առաջ ավարտվեց ապրիլի 24-ը, որ թերևս ամենատխուրն ու ամենացավոտն էր իմ կյանքում։
«Եկել եմ գնամ անմեղ զոհերին խոնարհվեմ, ծաղիկ դնեմ, գնամ տուն։ Ես ոչ մեկին չեմ խանգարում, թերթ-մերթ չեմ կարդացել, եթե իմանայի՝ տանից դուրս չէի գա։ Էսօր չեն թողնում, գիշերը կգնամ: Իմ նախնիներից ոչ ոք գաղթական չի եղել: Ես Սյունիքի Քարահունջ գյուղից եմ, բայց ի՞նչ տարբերություն, թե որտեղից եմ: Բոլոր անմեղ զոհերն էլ իմ մարմինն են, իմ աչքի լույսն են, իմ կյանքն են: Բոլորս մեկ ենք»,- ասում էր 82-ամյա Արտուշ Խորենի Միրզոյանը։
Չգիտեմ, Պապիկին հետո թույլ տվեցի՞ն գնալ Ծիծեռնակաբերդ... Այսօր բազմաթիվ գրառումներ կարդալով առ այն, որ այդ Մարդուն, այդ Բարի ծերունուն, կարծես մեր բոլորիս Պապիկին, թույլ չեն տվել գնալ Ծիծեռնակաբերդ, անասելի ցավ ու վիրավորանք էի զգում...
Նայում եմ այս երկու լուսանկարին և ինքս ինձ փորձում պարզել, թե ինչ եմ զգում։ Ատո՞ւմ եմ առաջին լուսանկարի այդ երկուսին՝ չգիտեմ։ Արհամարհո՞ւմ եմ դրանց՝ չգիտեմ։ Ատելությունը, արհամարհանքը թերևս այն զգացումը չեն... Բայց ահա հստակ գիտեմ, զգում եմ, որ ես զզվում եմ այդ երկուսից։
Խորին հարգանքս Պապիկին...
