«Հայաստանի ոչ մի ղեկավար այդքան հաճախ Ղարաբաղի հարցի վերաբերյալ դիրքորոշում չի հայտնել, ինչքան ես եմ հայտնել, ոչ մի ղեկավար հրապարակային ու թափանցիկ չի եղել այնքան, ինչքան ես եմ եղել:
Մեր դիրքորոշումը գոյություն ունի` անկախ նրանից, թե աշխարհում էլ ուրիշ ինչ դիրքորոշումներ գոյություն ունեն»,- ասել է Նիկոլ Փաշինյանը:
Ուրեմ, Հայաստանի ոչ մի ղեկավար այդքան հաճախ կարծիք չի փոխել Արցախի վերաբերյալ:
2018 մայիսի 8-ին ասեց որ հեղափոխության արդյունքն է դռնալու Արցախի անկախության ճանաչումը:
Ընտրվելուց հետո, որ Արցախը իրեն չի ընտրել , մանդատ չի տվել ու Փաշինյանը չի կարող բանակցել Արցախի անունից:
Հետո արդեն հայտարարեց, որ «պատրաստ» է, կարող է բանակցել:
Հետո հայտարարեց, որ Արցախը Հայաստան է «և վերջ»:
Հետո ասաց, որ այդ հարցի շուրջ մենք հանրային «դիսկուրս» չենք ունեցել ու չենք ասել «կգնաս» հարցը «սենց կլուծես»:
Հետո ասեց որ Ագոռան է որոշելու ու ոչ մի բան թաքուն չի արվելու:
Հետո ասեց որ բանակցություններ չկան:
Հետո ասեց բանակցություններ չեն, «քննակումներ» են:
Հետո ասեց, որ «իրենք»( ըստ ամենայնի ` իրենց քայլը) ունեն իրենց դիրքորոշումը այդ հարցում:
Հետո ասեց, որ հարցի լուծումը պիտի ընդունելի լինի նաև Ադրբեջանի ժողովուրդի համար:
Հետո ասեց` նախկին կառավարությունը «փաստաթուղթ» է թողել:
Հետո ասեց փաստաթուղթ չկա, քննարկումա միայն:
Հետո Մնացականյանի բերանով ասաց բանակցում ենք:
Իսկ հետո Լավրովը ասաց բանակցում են տարածքներ` դեբլոկադայի դեմ հարցով:
Հիմա Փաշինյանը, որն այդպես էլ չարձագանքեց Լավրովի հայտարարության արդյունքում կայացած հանրության դիսկուրսին, ասում է թափանցիկ եմ:
Դա նման է նրան որ ասում էր կոմունալները մի մուծեք` հետո ասեց 3 օրում մուծեք, թե չէ կանջատենք գազն ու լույսը:
«Մեր դիրքորոշումը գոյություն ունի` անկախ նրանից, թե աշխարհում էլ ուրիշ ինչ դիրքորոշումներ գոյություն ունեն»
Այո` ունի, ձեր անպատասխանատու դիրքորոշումը` դիրքորոշում չունենալն է:
