Վերջին շրջանում առաջին անգամ 2018-ի ապրիլ-մայիս- ի վեր նորից տարբեր տեղերից սկսում են լսվել ակնարկներ ու անալոգիաներ, թե բա․ «Նիկոլ=սուվերենություն»։ Հիշում ե՞ք էն․ «կուզե՞ք գազի գինը թանկ լինի, բայց ինքնիշխան լինենք» տիպի ախմախությունները։ Այ էդ նույն ծիրին մեջ։
Ու էս քարոզչության տրամաբանական եզրահանգումն էլ,որ դե․ «ով Նիկոլի դեմա պայքարում, նա սուվերենությանն ա խփում»։
Դրա համար «ընդդիմադիրներ, զենքերը վայր դրե՛ք», «մի՛ դիմադրեք Նիկոլին իր ամբողջատիրական ձգտումներում», «մի՛ քննադատեք Նիկոլի ոլորտ առ ոլորտ տապալումները» ևն, ևն։ «Այլապես դուք խփում եք սուվերենությանը ու առհասարակ դրսի ագենտ եք»։ Ռուսաստանի, Եվրոպայի, ԱՄՆ-ի, Թուրքիայի (անհրաժեշտն ընդգծել՝ ըստ ճաշակի)։
2018-ին հագեցած իրադարձությունները ու էմոցիոնալ ծանրաբեռնվածությունը պատճառ դարձան, որ շատերի վրա այս քարոզչությունն աշխատի ու առավելագույնս նվազեցնի որևէ դիմադրություն Նիկոլի իշխանազավթմանը։
Հիմա հետաքրքիր է, թե ինչո՞ւ 2 տարի անց կրկին նույն պլաստիկեն միացնելու կարիք զգացվեց։ Իշխանության երգադարանո՞ւմ այլ բան չի մնացել։ Թե՞ միգուցե այսօր էլ հիմքերը նույնքան խարխուտ են, որքան երկու տարի առաջ ու հին, փորձված մեթոդներ են գործի դրվում։
Բայց չէ, այս կուտը երկրորդ անգամ ուտող էլ հազիվ թե ճարվի։ Նախ՝ սուվերենությունը դա Պատրուշևին․ «բա գիտե՞ք, մենք սուվերեն ենք» ասելը չի։ Սուվերենությունը հավասարակշռված պետական ինստիտուտներն են, ինստիտուցիոնալ հիշողությունն ու շարունակականությունը, պետության դիմադրողականության պաշարը ևն։ Ու ոչ ոք այս ամենին այնքան մեծ վնաս (իմա՝ սուվերենությանը վնաս) չի տվել, որքան Նիկոլը։
