Ամենից զավեշտականը «թավշյա իշխանափոխության», կոնկրետ՝ 2018թ․ մայիսի 8-ին ԱԺ նիստում Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետ ընտրվելու վերաբերյալ ձևակերպումն է: Հիացե՛ք, խնդրեմ. «Դա անզեն հեղափոխություն էր, ժողովրդավարության և հայոց պատմության աստեղային ժամը, երբ ամբողջ մոլորակը սովորեց հայ ժողովրդից անարյուն հեղափոխություն անել»:
Բայց ինչո՞ւ այդքան համեստ՝ «մոլորակը»: Կարելի էր ասել, որ դա տիեզերական, գալակտիկական նշանակության իրադարձություն էր, մանավանդ, երբ «աստեղային ժամն» էլ կա: Էհ, Ցվեյգը լիներ, կընդգրկեր «թավշյա իշխանափոխությունն» իր «Մարդկության աստեղային ժամերը» գրքում:
Հայոց պատմության «աստեղային ժամ»-ն էլ է հիպերբոլիկ հնչում: Չնայած, մի՞թե ինչ-որ այլ համարժեք իրադարձություններ են եղել մեր պատմության ընթացքում: Ոնց որ թե՝ չէ: Հա, 301-ին, կարծես, քրիստոնեությունն է պետականորեն ընդունվել, 405-ին Մեսրոպ անունով մի հոգևորական, կարծես, Հայոց այբուբենն է գրել, բայց դրանք այնպե՜ս, պատմության չոր արձանագրումներ են, ի՜նչ աստեղային ժամ, ի՜նչ բան:
Արտաշես Ա, Տիգրան Մեծ, Արշակ Երկրորդ, Աշոտ Բագրատունի... բոլորի պատմական փառքն ու վաստակը խամրում են 2018-ի համամոլորակային նշանակության իշխանափոխության աստղացոլքի առջև:
Կամ, թեկուզ 1918-ին, ապա 1991-ին անկախ պետականության վերականգնումը կամ Արցախի ազատամարտում հաղթանակը, Շուշիի ազատագրումը, էլի՝ այնպե՜ս, մանր-մունր պատմական անցքեր են, աստեղայինը Փաշինյանի՝ վարչապետ դառնալն է:
Զավեշտ է այդ ամենը, ինչպես ծաղրանկարային է մեր երկրի վերջին մեկուկես տարվա պետական ու քաղաքական ընթացքը: «Աստեղային ժամը» թավշայիններից ոմանց «տարել է»: Բայց երևի պետք է գոհ լինել, որ ավելի անհեթեթ բաներ չեն շարադրել, ասենք՝ հայոց փրկիչ Սորոսի, ԼԳԲՏ-ների, զանազան աղանդավորների ու մնացյալի վերաբերյալ:
