Ասում են մոտիկ հարևանը հեռու բարեկամից լավ է. Մեր մոտ հարևաներից մեկը ՎՐԱՍՏԱՆՆ է, որը պատվով դուրս եկավ ԿՈՐՈՆԱ ՎԻՐՈՒՍԻ ՄԱՀՎԱՆ ՇՈՒՐՋՊԱՐԻՑ ու հիմա ստորագրություններ է հավաքու մ ԲԱՐԵԿԱՄ-ՀԱՐևԱՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ ՕԳՆԵԼՈՒ.... Հիշեցի 1988-ի դեկտեմբերյան մահաբույր օրերը. Երկրաշարժը ավերել էր ՍՊԻՏԱԿԸ, ԼԵՆԻՆԱԿԱՆԸ, ԿԻՐՈՎԱԿԱՆԸ... Հիմնահատակ ջնջվել էին գյուղեր, ավաններ, դպրոցներ, մանկապարտեզներ... Արձակագիր Վահան Թամարյանի հետ գործուղման մեկնեցինք աղետի գոտի,,, Այն ինչ տեսանք երևակայությունից դուրս էր. Գոտեպնդողը բարեկամ ՎՐԱՍՏԱՆԻՑ առաջինը օգնության շտապած մասնագետներն էին. բժիշկներ, շինարարներ, եիկաթուղ այիններ.... Եկել էին աղետի լուրն առնելուց ժամեր անց. հարազատի պես կանգնելու կողքիդ... Հիշում եմ, այդ օրերին ԹԲԻԼԻՍԻՈՒՄ արգելվեցին բոլոր խրախճանքներն ու հարսանիքները... Ինչու՞ եմ հիշում ու հիշեցնում, որովհետև հիմա էլ անտես ԱՂԵՏՆ է ավերում, քանդում ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ու կրկին իր եղբայրական ձեռքմեկնումն է առաջարկում ՎՐԱՍՏԱՆԸ... Իմ հասակակիցները , անշուշտ, կհիշեն, թե մյուս ,,հարևանը,, ադրբայջանը , ինչպես էր կանգնեցում, թալանում օգնության գնացքներն ու վագոններին ուրախության ու շնորհավորանքների հեռագրեր գրում... ,, ՔԱՂԱՔԱԿԻՐԹ ԱԼԻևԻ ԵՐԿԻՐԸ ,, ու ՆՈԴԱՐ ԴՈՒՄԲԱՁԵԻ ԵՐԿԻՐԸ.... Սրանք քաղաքկրթական տարբեր, ծայրահեղ բաներ են,,,
Սպարտակ Ղարաբաղցյան
