Նունե  Թումանյանը նոր սերնդի կին-քանդակագործներից է, բայց  արդեն հասցրել է զգալի հաջողությունների  հասնել  ինչպես  Հայաստանում, այնպես էլ արտերկրում: Նունեի ամուսինը՝  Գևորգ Հարությունյանը ևս, Հայաստանում հայտնի քանդակագործ-անիմալիստ է: Նրա  ստեղծագործությունները  ցուցադրվել են Հայաստանում, Ռուսաստանում, Արաբական Միացյալ  Էմիրություններում: 

Քանդակագործ, նկարիչների միության քանդակի սեկցիայի վարիչ Նունե Թումանյանը   արդեն  մի քանի տարի  է, ինչ նախաձեռնում է «Քաղաքային քանդակ» խորագիրը  կրող  ցուցահանդեսը,  որի նպատակն է գոնե նախագծերի մակարդակով ներկայացնել համապատասխան առաջարկներ, որոնք կարող են հետագայում մեր քաղաքներում ստեղծել հետաքրքիր և բոլորի կողմից սիրված անկյուններ, պատկերներ և կերպարներ,  հանրությանը ծանոթացնել այն հայ ժամանակակից  քանդակագործների հետ, որոնք անխոնջ ստեղծագործում են՝  մնալով ստվերում։

Ըստ  Նունե  Թումանյանի՝   Երևանը քաղաքային քանդակների պահանջ է զգում։ Նրա նախաձեռնությամբ կազմակերպում են ցուցահանդեսներ, որտեղ շեշտը կրկին դրվում է հենց քաղաքային քանդակների վրա՝ փորձելով այդ  կերպ գրավել պատասխանատուների  ուշադրությունը։

Նունե  Թումանյանն  ավարտել է Հակոբ Կոջոյանի անվան արվեստի դպրոցը,  Փանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի քանդակի բաժինը, որպես ազատ ունկնդիր մասնակցել է Սանկտ Պետերբուրգի գեղարվեստի ակադեմիայի գծանկարի և քանդակագործության դասընթացներին։  Սովորել է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտի քանդակագործության բաժնում։   Աշխատել է Երևանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայում։  «Women and Art Biennial 2014»-ում  Հայաստանը  ներկայացնելիս   Նունե  Թումանյանն արժանացել  է  բիենալեի  միակ՝ «Խաղաղության թեմայով արվեստի լավագույն գործ» մրցանակին:

Նրա աշխատանքները հիմնականում բրոնզաձույլ են, հաճախ համադրված տարբեր նյութերի հետ:  Քանդակագործի բարձրաճաշակ աշխատանքերը հիացնում են ոչ միայն կատարողական տեխնիկայով, այլև մտահղացմամբ, ասելիքով: Նա հիմնականում աշխատում է կամերային քանդակի   և ռելիեֆի  տարատեսակներում`  կերտելով ինքնատիպ ստեղծագործություններ:

Նունե Թումանյանի գործերում հստակ երևում է ոչ միայն ձեռքի, այլև մտքի և երևակայության հսկայական աշխատանք:

«Անկախ»-ը   զրուցել  է  քանդակագործ Նունե Թումանյանի հետ:

 –Հայկական   քանդակագործության պատմության  մեջ  կին-քանդակագործը  հազվագյուտ երևույթ է:  Հե՞շտ  է կին քանդակագործ  լինելը,   ինչո՞ւ  եք  հենց  քանդակն  ընտրել:

-Երբեք երկընտրանքի առաջ կանգնած չեմ եղել, ծավալի հետ աշխատելը մանկուց գայթակղիչ էր: Ինչ խմբակ ասես, որ չեմ հաճախել, նույնիսկ երաժշտական դպրոց եմ ընդունվել, ջութակի դասարան: Բայց, ուր էլ որ հաճախեի, միևնույն է քանդակագործությունը մնում էր որպես միակ սեր:

Ստեղծագործական պրոցեսից ստացած հաճույքը մեծ երջանկություն է, որը և թույլ չի տալիս նկատել մասնագիտությանը բնորոշ դժվարությունները: 

-Ձեր գործերում հստակ երևում է ոչ միայն ձեռքի, այլև  մտքի և երևակայության հսկայական աշխատանք: Ինչպե՞ս  են  ծնվում  քանդակագործ Նունե  Թումանյանի  բարձրաճաշակ ու ինքնատիպ,  յուրահատուկ  լուծումներով  ստեղծագործությունները։

-Դրանք իմ մենախոսություններն են, ինքս իմ հետ լուռ զրույցներ աշխարհի, մարդկային հարաբերությունների, ճիշտ ու սխալի մասին: Մենախսություններ, որոնք դառնում են համր երկխոսություններ դիտողի հետ, երբ աշխատանքը ավարտված է: 

Երբ ասելու շատ բան ունես, բայց երկար-բարակ զրույցների հետ սեր չունես, օգնության է հասնում ծավալը: Քանդակները խտացրած ասելիք են, կարճ կոնկրետ և շատ ավելի դիպուկ, քան անիմաստ երկար ու ձիգ բանավեճերը:

 –Ձեր  ամուսինը  ևս ստեղծագործող է, միևնույն արվեստանոցում եք աշխատում: Որքանո՞վ է  այս  հանգամանքը  օգնում   Ձեզ  աշխատելիս:  Ո՞րն է  Ձեր   ներշնչանքի  աղբյուրը:  

- Ստեղծագործողի համար անձնական տարածքը շատ կարևոր է: Առանձնանալու, մեկուսանալու պայմաններում միայն կարող ենք լիարժեք ստեղծագործել: Մենախոսելու համար պիտի մենակ լինես: 

Երկու ստեղծագործող մի արվեստանոցում... իհարկե ունի նաև իր դրական կողմերը: Կողքդ միշտ կա մեկը, ով անհրաժեշտության դեպքում կարող է օգնության հասնել:

Ներշնչանքը  հենց  կյանքն է, պետք է ուշադիր լինել,  տեսնել, զգալ, վերլուծել:

Թեմաների պակաս երբեք չեմ ունեցել, դժգոհելու առիթ չունեմ:

-Ինչո՞ւ  է   քանդակագործ Նունե  Թումանյանը  ստեղծագործելիս  նախապատվությունը  տալիս   բրոնզին:

-Այո, իմ  նյութը  բրոնզն է, թեկուզ հենց այն պատճառով, որ քանդակագործության մեջ օգտագործվող դասական նյութերից ամենամեծ ազատություն հենց բրոնզն է տալիս: Ազատ ես ձևի, տարածական հնարքների և նույնիսկ երանգի ընտրության հարցում: Երբեմն բրոնզի հետ նաև տարբեր նյութերի համադրությունն եմ օգտագործում (բրոնզ-ապակի, քար, փայտ, մետաղի թափոններ): Բայց դա ինքնանպատակ չի կարող լինել: Տարբեր նյութերի համադրումը հաճախ օգնում է  ասելիքը ավելի դիպուկ դարձնելուն:

- Երկար ժամանակ է բարձրաձայնում եք, որ Երևանը քաղաքային քանդակների պահանջ է զգում։  Մի  քանի  տարի է՝ աշխատում  եք  «Քաղաքային քանդակ»  ծրագրի  վրա, ո՞ր փուլում է ծրագիրը։

-Քաղաքում տեղադրվող քանդակների հարցին շատ լուրջ եմ վերաբերվում: Ի վերջո պիտի՞ ընդունենք, որ պաթոսախեղտ արձանների ժամանակը անցել է: Այժմ թեմատիկ քանդակների պակաս ունի քաղաքային միջավայրը: Ես բնավ դեմ չեմ հուշարձաններին: Իհարկե, մեծարելու և հիշատակ հավերժացնելու խնդիր ունենք: Գուցե ձևի ու քանակի մասին ավելի լուրջ մտածենք: Քաղաքային քանդակը միայն հուշարձանը չի, դա կարծրատիպ է, որից պիտի ազատվենք: 

2015 և 2017թվերին ցուցահանդեսները ուշադրության ու գովեստի արժանացան, խոստումներ եղան, բայց սառույցը  տեղից  չշարժվեց: 

Ջանքերս զուր չեմ համարում: Երևի կարծրատիպ փոխելու համար ժամանակ է պետք: 

– Ինչպե՞ս եք  գնահատում  Երևան  քաղաքի արտաքին  տեսքն  այսօր  և  ինչպիսի՞ն  եք տեսնում  այն  ապագայում:

-Շատ ափսոս է, որ Երևանի կենտրոնը ոճային առումով անփոփոխ չկարողացանք պահել: Վերջին տասնամյակներում սնկի պես աճած նորակառույցները պիտի ենթարկվեին հիմնական կոնցեպտին, մինչդեռ  աղավաղեցին քաղաքի տեսքը: Հիմա, Վարդագույն քաղաքի փոխարեն ունենք իսկական շիլաշփոթ:  Վարդագուն Երևանը մնաց մեր հուշերում: 

Միակ  լուսավոր կետը վերանորոգվող պուրակներն են, այ հենց որտեղ էլ կարող են իրենց տեղը գտնել մեր քանդակագործների ինքնատիպ ու յուրօրինակ թեմատիկ արձանները: 

 -Ձեր ամեն մի գործը  յուրատիպ է, մեկը մյուսին  չկրկնող. «Երազանքների ծառ», «Ընտանիք», «Քայլ», «Վալս», «Երկնքից երեք խնձոր ընկավ», «Կորած մանկություն»:  Կան աշխատանքներ, որոնց  մասին կցանկանաք  առանձնահատուկ  խոսել։

- Յուրաքանչյուրը  յուրովի առանձնանում են, թեկուզ այն պատճառով, որ կոնկրետ պահի կամ զգացմունքի անխոս վկան են: Երևի նշեմ երկուսը՝ «Սեր-դրախտի դարպասներ»  և «Խաղաղություն»  քանդակները, որոնց շնորհիվ միջազգային բիենալեներում հաղթանակի եմ արժանացել:

 – Իսկ ներկա պահին ի՞նչ  գործի  վրա  եք  աշխատում: Մի  փոքր կպատմե՞ք  մեր ընթեցողներին  Ձեր  ապագա  ստեղծագործական   ծրագրերի  մասին: Կարծում եմ՝ դա հետաքրքիր  կլինի  իմանալ:

-Անելու գործ միշտ կա, հուզող թեմաներ ևս: Շատ  թեմաներ հերթի են կանգնած, իրենց ժամին են սպասում, որ քանդակ դառնան: Մի  քանիսն  էլ  ընթացքի մեջ  են:

Հիմա  ժամկետների մասին խոսելը  անհեթեթ կլինի, բայց, ևս մի անհատական ցուցահանդես կազմակերպելու  շուրջ  մտքեր, իհարկե, կան:

Հարցազրույցը՝  Թամարա Թորոսյանի