Այսօր մորս՝ Բյուրակն Չերազ-Անդրեասյանի հետ սուրճի սեղանի շուրջ զրուցում էինք։ Հանկարծ մայրս հուզված հարցրեց․
-Այս ի՞նչ է կատարվում Հայաստանում, ամեն օր լսում ենք կորոնավիրուսից մահացած մարդկանց թվերն ու ընդհանուր վիճակագրությունը։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ տասնյակ մարդկանց մահերը դարձել են սովորական երևույթ։ Չէ՞ որ մահացածների մեջ կարող են լինել նաև իմ, այլոց մտերիմները և մենք զրկված ենք մեր հարազատներին գոնե ցավակցություն հայտնելուց։ Ինչու՞ չեն հայտնում մահացած մարդկանց անուն, ազգանունները։ Եվ ինչու՞ Հայաստանի կառավարությունը ցավակցություն չի հայտնում մահացածների հարազատներին։ Թե՞ այդ մարդիկ նրանց համար ընդամենը մահացած պացիենտներ են, այլ ոչ մարդիկ։ Լավ, կառավարությունն անսիրտ է, գոնե լրատվամիջոցները,պաշտոնական գույժը հաղորդելուց հետո, իրենք ցավակցեն մահացածների հարազատներին։
Հ․Գ․ Իմ կողմից ավելացնեմ, որ որքանով հետևել եմ շատ երկրներում պետական մակարդակով սգում են համաճարակի զոհերին, իսկ օրինակ, Իտալիայում, քաղաքների կենտրոնում, սգո երաժշտության տակ, մեծ էկրանով ցուցադրվում են համաճարակից մահացած մարդկանց նկարներն ու անուն ազգանունները։
