Հրապարակախոս Վարդգես Օվյանը ՖԲ-ի իր էջում անդրադարձել է Արցախյան շարժմանը,ժողովրդի միասնականությանը,անհատների դերին:Նրա մտահոգությունները ներկայացնում ենք ստորև.
Արցախյան շարժման սկզբներին երբ մեր շուրջ սկսեցին նաև սրիկաներ ու տականքներ հայտնվել, ասում էին, որ պետք չէ նրանց վռնդել մեր շարքերից, պետք է միասնական լինենք, որ կարողանանք դիմագրավել ու հաղթել թշնամուն, իսկ երբ Արցախի հարցը, Հայաստանին միանալու հարցը լուծենք, կլուծենք նաև սրիկաների հարցը։ Հայաստանում իշխանության եկավ ԼՏՊ-ն և Արցախում սկսեց հենվել հենց սրիկաների վրա...
Եվ պատերազմի ողջ ընթացքում մենք պայքարում էինք երկու ճակատում՝ թշնամու դեմ և ԼՏՊ-ի դեմ։ Յուրաքանչյուր փոքրիկ հաղթանակ մեզ վրա կրկնակի, քառակի թանկ էր նստում, քան եթե Հայաստանում ղեկավար լիներ ազնիվ և իր երկիրը, իր ժողովրդին հարգող ու սիրող սովորական մի մարդ։ Բայց ՀՀ նախագահը հայատյաց, գործակալ և մեծագույն հրեշ Լևոնն էր, և մենք Արցախյան պատերազմի ժամանակ տվել ենք մոտ 7 հազար զոհ (երեքևկես հազարից ավելի Արցախն է տվել, մի քիչ պակաս՝ Հայաստանը)։ Մինչդեռ, շատերս համոզված ենք, որ մեր զոհերի թիվը շատ ավելի քիչ կլիներ, եթե ԼՏՊ-ի պես այլանդակությունը չլիներ երկրի ճակատագիրը որոշողը։ Սակայն այսօր էլ զոմբիներ կան, որոնք Արցախյան պատերազմի հաղթանակը վերագրում են այդ ճիվաղին։ Ասում են՝ դե նա է եղել գերագույն գլխավոր հրամանատարը, մեր զինվորները նրա հրամանատարության տակ են հաղթել։ Դե եկ ու սրանց բացատրիր, որ նրա ժամանակ պատերազմում մեր հիմնական ձեռքբերումները, հաղթանակները Վազգեն Մանուկյանի պաշտպանության նախարար եղած ժամանակահատվածում են եղել, իսկ բոլոր մեծ կորուստները նրա անվանակից «սպարապետի»։ Մինչդեռ երկրի նախագահը երկու դեպքում էլ նույն ճիվաղն էր։ Այնպես որ՝ «գերագույն գլխավորի» հեքիաթը միայն մանկամիտներին կարող է հուզել...
Բայց վերադառնանք գրառմանս սկզբում ակնարկած միասնական լինելու խնդրին։ Պատերազմի տարիներին երբ ազգի սերուցքը կռվում էր թշնամու դեմ, հանուն միասնականության հանդուրժվող տականքը թիկունքում հարստություն էր կուտակում, իսկ եթե հայտնվում էին բանակում, ապա ոչ թե առաջնագծում, այլ թիկունքում՝ բանակի պահեստի, ուտելիքի, նյութական միջոցների հետ կապված պաշտոններում։
Հիմա՝ հիմնական ասելիքս։ Այսօր, երբ թշնամին կրկին փորձում է պատերազմ պարտադրել, դարձյալ միասնականության կոչեր են հնչում։ Այո, միասնական պիտի լինել, հակառակ կարծիք լինել չի կարող։ Բայց միասնական պիտի լինել ոչ թե սրիկայի, տականքի հետ, այլ քեզ պես հայրենիքը սիրող հայրենակիցներիդ հետ՝ անկախ նրանից այս կամ այն հարցում կիսո՞ւմ են քո գաղափարները, թե՞ ոչ։ Իսկ կուռքեր ստեղծելու վտանգավորության մասին չեմ ուզում խոսել։ ԼՏՊ-ի օրինակը աչքներիս առաջ պիտի լինի։ Ավելորդ կորուստներ տալու իրավունք պարզապես չունենք, այլապես պյուռոսյան նոր հաղթանակից հետո կարող է մեր Հայրենիքում այլևս մարդ չմնա։ Սա հիշեցնում եմ, որովհետև զոմբիների ոհմակը հիմա էլ փորձում է տավուշյան փոքրիկ հաղթանակը վերագրել նիկոլին։ Հարգելիներս, պետք չէ երկրորդ անգամ նույն ճահիճը մտնել։
Կարծում եմ՝ պարզ բացատրեցի մտահոգությունս։
https://www.facebook.com/ovyanvardges/posts/1719357958217281
