Գյուղում իմ հայրական տանն եմ: Կրկին պարուրված կարոտի զգացումով նայում եմ գրապահարանի կողմը: Ո՞վ զարմանք. գրքերի մի խումբ կարծես առնձնացել են ու այդ խմբում բոլոր գրքերընույն վերնագիրն ունեն՝«Սրբացած մասունքներ»: Դրանք Ալբերտ Փարսադանյանի ինձ և ընտանիքիս հասցեագրված սրտաբուխ ընծայագրերով 16 գրքեր են, իսկ մեկը՝«Շնորհավոր նոր տարի» առանց ընծայագրի՝ հիվանդ էր, չկարողացավ գրել:
Փետրվարի 10-ը Ալբերտ Փարսադանյանի ծննդյան օրն է: Կդառնար 90 տարեկան, բայց 79-ն էին նրա երկրային գարունները: 2009 թվական: Ինձ հետ կարծես որբացան Լոռիձորի. «Պղնձիֆրոնտում» - «Լոռի» - «Թումանյանական աշխարհ» տարեգրի անցած դարի 50-ական թվականների էջերը՝իրենցխունացող հավաքածուներում պահելով Ալբերտ Փարսադանյանի մատնահետքերը և մտքի սլացքը:
Աստծո ընտրյալ էր` իբրև մտավորական, աստվածային հավաքականություն էր` իբրև մարդ, ընկերու բարեկամ:
Հավե՛րժ հիշատակ ու խաղաղություն նրա աստվածային ոգուն, անմահության գուշակություններով և հորդորներով լեցուն նրա 450 աքրոստիքոսներին, մշտավառ կանաչ լույս նրա գրական հետագծին, հավերժության դափնիներ նրա սրբացած մասունքներին, արժևորում ունոր կյանք թղթապանակներում խնամքով դարսված նրա ձեռագրերին, թեմատիկ բազմաթիվ հավաքածուներին:
Արձակագիր, լրագրող Հրաչյա Մաթևոսյանը 1978թ. հրապարակած իր «Մաճկալներ» գիրքը Ալբերտ Փարսադանյանի ծննդյան 65-ամյակի օրը /10.02.1995թ./ ընծայագրել է նրան հետևյալ խոսքերով. «Ալբե՛րտ Փարսադանյան, ականջդ բեր` ասեմ. բոլորիս համար դու եղար մեր լեզվի, մերմտքի մաճկալը, բայց բոլորի նման դու էլ ծնվեցիր և ապրեցիր դաժան դարում»: Մաճկալի սիրով` քո երկրացի Հրաչյա Մաթևոսյան:
Իրոք, դաժան էր դարը, բայց փարսադանյանական մայրամուտը իր կանխատեսածից էլ պայծառ եղավ, ու դրանով էլ ապրողներս փորձում ենքսփոփել մեր անկոտրում վիշտը:
Հոբելյանական անդրադարձս ուզում եմ ավարտել հոբելյանին հասցեագրված կյանքից վաղաժամ հեռացած, բանաստեղծ Արարատ Այվազյանի «Սիրելիընկերոջս՝ հիշատակ» բանաստեղծությունից մի քառատողով.
... Մենք մահինն ենք, մահը մերը,
Վաղանցուկ են փառքն ուսերը,
Միայն բարի, լավ գործերը
Հավիտյան անուշ կմնա:
Վաղարշակ Ղորխմազյան
