Էսօր Դրեզդենի վարչական դատարանի նախագահի ու ևս երկու դատավորի հետ մի գործի քննարկման էի մասնակցում։ Քննարկումից հետո իմ նախաձեռնությամբ սկսեցի խոսել Ղարաբաղի պատերազմի մասին, մանրամասն բացատրում եմ, թե դա ինչ կոնֆլիկտ է իրականում, ովքեր ինչի համար են կռվում ևլն։ Երեքն էլ զարմացած լսում են, թե յանի ինչի եմ ես էդ ամենը իրենց պատմում, երբ իրենք ինձ ոչինչ չեն հարցրել, ու դա մեր էսօրվա հավաքվելու հետ ոչ մի կապ չունի։ Լուռ լսեցին։ Երբ վերջում ասացի, թե աշխարհը բացարձակ անտարբեր է, դատավորներից մեկն առարկեց, թե անտարբեր չէ, գերմանական լուրերով, օրինակ, հայտնում են դրա մասին։ Ես էլ հեգնանքով ասի՝ հա, հայտնում են, մի քանի վայրկյան, ու դրանից հետո ժամերով խոսում Թրամպի հիվանդանալու մասին։ Վերջում ասացին, թե ցավոք կյանքն է այդպիսին, աշխարհի տարբեր ծայրերում միշտ պատերազմներ կան, որոնց ժամանակ բնականաբար մարդիկ են զոհվում։ Շնորհակալություն հայտնեցին ինձ գործի քննարկմանն ակտիվորեն մասնակցելու համար, ու գնացին իրենց գործերով։
Ասածս ինչ է․ արդեն ութ օր ես իմ ընկերներին ու գործընկերներին զզվեցրել եմ Ղարաբաղի պատերազմի մասին պատմելով։ Ու դա բացառապես իմ նախաձեռնությամբ, որովհետև ոչ ոք ոչ մի անգամ չի հարցրել ու չի հարցնում, թե ինչ է կատարվում ընդհանրապես Հայաստանում։ Բոլորը մի մարդու նման ասում են, որ լսել են լուրերով ու միանգամից իմ մասին մտածել։ Ու վերջ։ Ու կարող եմ հաստատ ասել, որ էստեղ գրեթե ոչ ոքի պատերազմը չի հետաքրքրում։ Ղարաբաղի պատերազմը նրանց համար ավելին չէ, քան աշխարհի որևէ անկյունում տեղի ունեցող մեկ այլ պատերազմ։
Ու երբ մարդու հետ անձամբ խոսում ես, մանրամասն բացատրում ես ամեն բան, ու դրանից հետո էլ, իմանալով կոնֆլիկտի մասին, մարդը մնում է անտարբեր, ապա առավել ևս մարդիկ անտարբեր են մնում, երբ ինչ-որ հեշթեգեր ու իրենց համար անհասկանալի ինչ-որ ակցիաներ են տեսնում սոցցանցերում։ Սա դառը իրականությունն է։
