Հայերը պատերազմում են իրենց նկատմամբ ատելության, այլատյացության դեմ։
Ու կարծես համարյա բոլորը սկսել էին ընկալել, որ Հայաստանը գոյամարտի մեջ է կամ, ինչպես սիրում են ասել՝ էքզիստենցիալ պայքարի։ Ինչը նշանակում է, որ Հայաստանը կանգնած է նոր ցեղասպանության, աշխարհի էրեսից վերանալու վտանգի առաջ։
Ցեղասպանությունն, այս դեպքում, նշանակում է մարդկանց ոչնչացումը, ըստ իրենց ազգային պատկանելիության։ Ոչ թե ըստ քաղաքական հայացքների, ոչ թե ըստ «դավաճանների» ու «ներքին թշնամիների», ոչ թե ըստ սերժառոբական շուտասելուկների համար, այլ հենց հայ լինելու համար։
Հիմա նաև հիշենք, թե ով կամ ովքեր են Հայաստանում համարվում դավաճան։ Նա, ով թշնամու կողմն է անցել, լրտեսություն է արել, օտարերկրյա պետությանը կամ օտարերկրյա կազմակերպությանը կամ դրանց ներկայացուցիչներին պետական գաղտնիք է հանձնել կամ թշնամական գործունեություն իրականացնելու համար այլ օգնություն է ցույց տվել։
Եվ ինչ-որ մեկը կարող է այս արարքում մեղավոր համարվել, եթե կա դատարանի վճիռ։ Վճիռն էլ իրականցվում է հիմնավոր ապացույցների հիման վրա, ոչ թե ֆեյսբուքյան գրառման կամ նորանոր սահմանումների։
Իսկ նրանք, ովքեր գոյամարտի ընթացքում դավաճաններ են հորինում, նորանոր սահմանումներ տալիս, քաղաքական նպատակահարմարությունից և քմահաճույքներից աջուձախ հայերի մի հատվածին փորձում նսեմացնել ու իզոլացնել լինչյան մեթոդներով, պարզապես ատելության ու թշնամանքի քարոզչություն են անում, այլ ոչ թե առանձանպես փայլում իրենց խելքով։
Այսինքն, նպաստում են նրան, ինչի դեմ պատերազմում է հիմա Հայաստանը։ Նպաստում են ատելությանն ու այլատյացության։
