Նիկոլ Փաշինյանի՝ ՏԱՍՍ-ին տված հարցազրույցում բավական մանրամասն աշխարհաքաղաքական վերլուծության եւ Ռոսաստանի շահերի մեկնաբանությանը զուգընթաց, Հայաստանի ղեկավարը ճշգրիտ նշում է, որ եթե Ռուսաստանը չխառնվի կոնֆլիտին, ապա նախ՝ Թուրքիան կփորձի խաթարել նրա հեղինակությունը Հարավային Կովկասում, նաեւ՝ ահաբեկիչները մեր տարածաշրջանից կներթափանցեն Ռուսաստան։
Խոսելով Ռուսաստանի՝ հակաահաբեկչական գործողություններ ձեռնարկելու լեգիտիմ հիմքից, Նիկոլ Փաշինյանը մոռանում է այդ հիմքի ամենալեգիտիմ բաղադրիչի՝ Հայաստանի կողմից դիմումի մասին։
Ավելին, հայկական պաշտոնական մեդիայում ստեղծվում է համապատասխան ինֆորմացիոն աղմուկ ամերիկյան ամեն քաղաքի եւ ֆրանսիական գյուղաքաղաքի կողմից Արցախը ճանաչելու պաթոսի տեսքով, որտեղ կորում է ռուսական քաղաքական ինֆորմացիան։ Իսկ հայկական ոչ պաշտոնական մեդիան լուռ է 300 հազարանոց տուգանքների սարսափից։
Արդյունքում ստացվում է, որ մենք ընդունում ենք Ռուսաստանի լեգիտիմ իրավունքը, բայց ո՛չ պաշտոնական հրավեր կա, ո՛չ էլ համապատասխան հանրային քննարկումներ:
Նիկոլ Փաշինյանը երիցս ճիշտ է․ Ռուսաստանը վաղ թե ուշ կխառնվի հակամարտությանը, եւ ոչ Նիկոլ Փաշինյանի սիրուն աչքերի, այլ իր իսկ շահերի համար: Իսկ ի՞նչ կլիներ, եթե Նիկոլ Փաշինյանի աչքերը սիրուն լինեին եւ նա դիմեր Ռուսաստանին․ Ռուսաստանը ավելի շուտ կգար, Հայաստանը կունենար ավելի քիչ կորուստներ ու զոհեր։
Այդ դեպքում ի՞նչ ենք շահում Ռուսաստանին չհրավիրելուց․ ակնհայտ է, որ զոմբիները ձեռք են բերում էշ-էշ խոսելու անսահմանափակ իրավունք մեր ինքնիշխանության եւ ռսի «սապոգի» մասին։ Ակնհայտ է նաեւ, որ խաղաղության հաստատումից հետո հայ ժողովուրդը կվերանայի 2018թ․ իր ընտրությունը։ Այս դեպքում էլ Նիկոլ Փաշինյանը կամ հեռվից, կամ էլ Հայաստանի համապատասխան վայրերից կպատմի այն մասին, թե ինչպես են ռուսները գաղութացրել Հայաստանը, ինչպես ռուսները իրեն գահընկեց արեցին, եւ կփայփայի իշխանության վերադառնալու տարտամ հույս։
Ուրեմն այդ տարտամ հույսի եւ մեծախոսելու իրավունքի համար մենք չենք դիմում Ռուսաստանին, նրա օգնությունը ուշանում է, եւ ամեն օր այդ ուշացման դիմաց վճարում ենք հազարավոր հեկտարների կորուստներով եւ տասնյակ մահերով։
