Արծրուն Պեպանյանը ֆեյբուքյան իր էջում գրել է.
Իրականում սա պատերազմ չէ, այլ ճակատամարտ:
Հերթականը:
Մի ճակատամարտում կարող ես առաջ գնալ, մյուսում՝ նահանջել : Մի դեպքում խանդավառվում ես (հաճախ՝ չափից դուրս), մյուս դեպքում՝ հետևություններ անում՝ վերջնական պատերազմը հաղթելու համար:
Այդ դեպքում որն է մեր պատերազմը:
Այս հարցի պատասխանը գտնելու համար ետ գնանք մեր պատմության վրայով, հասնենք մինչև մեր ազգի ծնունդին:
Ինչ ենք տեսնում: Տեսնում ենք, որ մեր ծնունդը պատերազմով է եղել: Իսկ ինչու էինք պատերազմում և ում դեմ:
Պատերազմում էինք այն ժամանակվա աշխարհում եղած հակամարդկային արժեհամակարգի դեմ և մենք մեր սեփական պատկերացումներն ունեինք աշխարհի կյանքը կազմակերպելու մասին:
Ու Հայկից սկսած հազարավոր տարիներ մենք ճակատամարտեր ենք մղել աշխարհի մասին մեր ունեցած պատկերացումը հաստատելու,, պահպանելու, տարածելու համար: Պատահել է՝ մեծ ճակատամարտեր ենք շահել, պատահել է՝ մեծ զիջումներ ենք ունեցել, բայց և նույնիսկ վերջիններիս դեպքերում, արդեն առանձին անհատների միջոցով, շարունակել ենք աշխարհին մեր պատկերացումները ներկայացնել:
Մեր պատերազմն ա՛յլ արժեհամակարգով ապրող մարդկային հասարակություն ունենալու համար է՝ միսիա, նախասահմանված ի վերուստ:: Եվ այսօրվանը ընդամենը մեր հերթական ճակատամարտն է, որում կոփում ենք մեզ և հիմք ստեղծում մեր մեծ պատերազմի հաջողության համար:
Իսկ այդ մեծ պատերազմը մենք չտալ չենք կարող, քանի որ դա մեր ճակատագիրն է: Այնպես որ, եթե Հայ ես ծնվել, ուրեմն մեծ, սրբազան պատերազմի մարտիկ ես:
