Լռել, այնոամենայնիվ, չի լինում...
Ամբողջ Ղարաբաղյան պատերազմը անցել եմ, դեռ մի տարի էլ ավել: Շատերի մասին եմ շատ բան լասել, հիմնավոր-անհիմն, շատերին են կապել թալանի-կաշառակերության-նեպոտիզմի, հարյուր ու մի կործանարար արարքի հետ, ես չեմ լսել, որ Վիտալի Բալասանյանը պտղունց անգամ թաթախված է որևէ հանրային կամ բանակային գույքի հափշտակման հետ: Կրկնում եմ, շատերին կարող եմ թվարկել՝ նախկին հերոսներից, ովքեր ինչքան քաջագործություններ են թողել մատի դաշտում, նույքան գրփել են հետագա եկած ժամանակաշրջանում ամեն ինչ, հղփացել, լոկալ օլիգարխներ դարձել՝ Վիտալի Բալասանյանի մասին՝ միմիայն պատվախնդրություն, իր ընտանիքի ուժերով՝ ապահով կյանք ու քաղաքական խարդավանքներից միշտ հեռու վիճակ:
Օրհասական պահին, երբ ահաբեկիչները պետական հաստատությունը գրավել էին, եկավ՝ միջնորդ դարձավ, որպեսզի ուժային կառույցների մարդիկ մսաղաց չսարքեն ու իրավացիորեն չփրթեն նրանց՝ հայ ոստիկան սպանելու ու վերջնագրեր ներկայացնելու համար:
Միշտ իր բարձրության վրա: Իմանալով եմ ասում, գեներալ Բալասանյանի նման արժանի, հանրային մարդիկ պարզապես մեր իրականության մեջ մատերի վրա կարելի է հաշվել:
...Բայց՝ սաքեցին հրեշ, ամենասոսկալի հայհոյանքները նրա հասցեին՝ ամեն օր, թեպետ Ապրիլյան կռվի ժամանակ էլ է նա ցույց տվել իր խիզախությունը, ու, իրավամբ, կենդանի առասպել է ժողովրդական:
Անեծքի են արժանի Վիտալի Բալասանյանի հասցեին հոխորտացողները: Մի կաթիլ անեծք էստեղից, մի կաթիլ՝ մի ուրիշ տեղից, մեկն էլ՝ մի բոլորովին ուրիշ՝ հասել ենք, ահա, էս օրին:
Լավ իմացե՛ք:
Ժողովրդին գժվեցրել են, ժողովրդին ախտից փրկել է հարկավոր շատ արագ...
