Իմ որդին հաղթել է եւ հաղթանակած գնացել, հերոսաբար կռվել է եւ կյանքը նվիրել հայրենիքի պաշտպանությանը: Երանի նրան ու մյուս նահատակներին, որ չեն տեսնում՝ ինչ է կատարվում: Նրանք բոլորը հաղթել են:
Այս մասին NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Արցախյան պատերազմում հայրենիքի պաշտպանության համար նահատակված ֆուտբոլիստ, ռեժիսոր Գագիկ Աբրահամյանի մայր Ռիտա Դավթյանը:
Արցախյան պատերազմում նահատակված 19-ամյա Գագիկ Աբրահամյանը Երեւանից էր, «Փյունիկ» ֆուտբոլային ակումբի սան, դարպասապահ, Երեւանի N1 պետական քոլեջի ռեժիսուրայի բաժնի շրջանավարտ էր: Ուսմանն ու մարզումներին զուգահեռ աշխատել է որպես խոհարար:
Գագիկ Աբրահամյանի մայրը՝ Ռիտա Դավթյանը նշում է, որ որդին ընտրած երկու ուղղություններում էլ հաջողություններ է ունեցել եւ պարտադիր զինծառայությունն ավարտելուց հետո, երկուսով էլ մասնագիտանալու նպատակ ուներ:
Գագիկ Աբրահամյանն Իջեւանում է անցել պարտադիր զինծառայությունը: Իր ցանկությամբ եւ դիմումի համաձայն է տեղափոխվել Արցախ, երբ սկսվել է պատերազմը: Զոհվել է ռազմի դաշտում ԱԹՍ-ի հարվածից հրամանատարին փրկելիս:
«Գագիկը ժպտերես, էմոցիոնալ, բռնկուն տղա էր: Միշտ ժպիտը երեսին էր: Ամեն ինչ սիրում էր իր վրա վերցնել, ինքը աներ, խնդիրներն ինքը լուծեր: Անսահման հայրենասեր էր: Միշտ ձգտել է ծառայել Արցախում, չգիտեմ՝ ինչու: Միշտ ասում էր, որ պետք է պաշտպանի իր հայրենիքը: Հուլիսին տեղի ունեցած տավուշյան դեպքերի ժամանակ դիրքերում էր, մասնակցել է: 2019 թվականի հուլիսին զորակոչվեց: 6 ամիս Լուսակերտում ծառայելուց հետո պատահականությամբ ընկավ Իջեւան. այն նույն զորամասը, որտեղ իր պապիկը հրամանատար է եղել: Ծառայության ժամանակ դիմում է գրել, որպեսզի իրեն տեղափոխեն Արցախ: Դիմումը նախքան պատերազմը սկսելն էր գրել: Հոկտեմբերի 1-ից տեղափոխվել էր: Դեպքը տեղի է ունեցել հոկտեմբերի 27-ից լույս 28-ի գիշերը Մարտակերտում: ԱԹՍ-ն հարվածել է իրենց հրամկազմի խրամատին: Այդ ձայնի վրա վազել է, որ հրամանատարին օգնի, որը վիրավոր է եղել: Քաշել է խրամատ, երկրորդ հարվածն է եղել: Իր հետ միասին զոհվել են եւս չորս զինվոր ու հրամանատարը: Դեպքի պահին երեք հոգու ասել է՝ գնացեք, շատ ենք այստեղ ու այդ զինվորները ողջ են մնացել: Այդ մասին պատմել է իր դասընկերը, որն իր հետ միասին խրամատում է եղել:
Այդ 28 օրերին էլ, երբ իմացա՝ տեղափոխվել է Արցախ, շատ անհանգիստ էի: Պարբերաբար զրուցում էինք հեռախոսով, բայց այնքան կարճ էին այդ զրույցները, վայրկյաններ: Եթե իմանայի այսպես է լինելու, ավելի երկար կզրուցեի տղայիս հետ: 28 օրերը եկեղեցիներում եմ անցկացրել: Ցանկացած մայր էլ չի ուզում դրան հավատալ: Հավատալու չի: Հիմա էլ չեմ հավատում»,- ասում է Ռիտա Դավթյանը:
Գագիկ Աբրահամյանը ապագա ռեժիսոր էր, պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ: Անդրեյ Տալալաեւի գլխավորությամբ մի քանի մարզում է հասցրել անցկացնել «Փյունիկի» գլխավոր թիմի հետ: Ըստ Ռիտա Դավթյանի, ծառայությունից հետո որոշել էր երկու ուղղություններով էլ մասնագիտանալ:
«Գագիկն ավարտել է Երեւանի Լեւ Տոլստոյի անվան դպրոցը: Ավագ դպրոց չգնաց: Սովորեց Երեւանի N1 պետական քոլեցի ռեժիսուրայի բաժնում: Բարձր գնահատականներով էր սովորում, շատ էր սիրում իր մասնագիտությունը: Պլանավորել էր հետ գալ, ընդունվել Երեւանի թատրոնի եւ կինոյի պետական ինստիտուտ, ռեժիսուրայի բաժին: Ամեն ինչ ծրագրած էր:
Սպորտն էլ էր ուզում զարգացնել, առաջ գնալ, բայց հայրենասիրությունը, հայրենիքի պաշտպանությունը ամենաառաջին տեղում էր: Հայրենասիրությունն այլ սանդղակի վրա էր իր մոտ:
Ֆուտբոլ շատ էր սիրում: Սիրով էր գնում մարզումների: Դարպասապահ էր: Բարձրագույն խմբի հետ Ֆուտբոլի ակադեմիայում մարզումներ էին անում, կարճ հոլովակներ էր պատրասում իր մարզումներից: Շատ հետաքրքիր վիդեոներ ունի մարզումներից: Ուզում էր ֆուտբոլում առաջ գնալ: Իր մի հարցազրույցներից մեկում ասել էր, որ նպատակ ունի իր սեփական ֆուտբոլային ակումբն ունենալ: Երազում էր ակումբ ունենալ: Ֆուտբոլին շատ էր նվիրված: 6 տարեկանից էր խաղում: 12 տարեկանում, երեւի բարձրահասակ էր, դրանով պայմանավորված, առաջարկեցին մտնել «Փյունիկ»: Մտավ, սիրեց ու մնաց:
Ռեժիսոր-ֆուտբոլիստ... Հենց այս երկուսն էլ իր համար կարեւոր էին եւ առաջին տեղում: Չէր տարանջատում: Մի դարպասապահ կա, որը նաեւ ռեժիսոր էր: Ուսումնասիրում էր այդ ֆուտբոլիստին, պատմում էր եւ ասում, որ ուզում է նրա պես լիներ:
Ինչպես ֆուտբոլում, այնպես էլ ռեժիսուրայում կարող էր շատ մեծ հաջողություններ ունենալ: Գագիկի մտքերը միշտ տարբերվող էին եւ շատ հետաքրքիր»,- պատմում է զինվորի մայրը:
Գագիկ Աբրահամյանը Եռաբլուրում է հուղարկավորված: Տիկին Ռիտան հիշում է, որ փոքր տարիքից որդիներին պարբետարաբ տարել է Եռաբլուր, պատմել հայ հերոսների մասին: Այժմ ամեն օր ինքն է այցելում Եռաբլուր՝ որդու մոտ:
«Տանն իր սենյակում նրա անկյունն եմ ստեղծել, որտեղ իր համազգեստն է՝ մեդալներով: Սերժանտ էր: Լավագույն սերժանտ էր ճանաչվել ծառայությա առաջին 6 ամսվա ընթացքում: Հրետանավոր էր: Դ-30 հրանոթի հրամանատարն էր: Սիրում էր իր հրանոթը: Միշտ ասում էի՝ դու քո հրանոթն ինձնից շատ ես սիրում. ինքն էր ու իր հրանոթը:
Հերոսի կոչում չի ստացել: Հուլիսյան դեպքերից հետո պետք է տային «Քաջարի մարտիկ» շքանշան, բայց դեռ չեն տվել:
Արցախ տեղափոխվելուց հետո զանգեց, ասաց՝ մամա, այսօր հրետանավորի տոնն է եւ լրացավ ծառայությանս 1 տարին ու երեք ամիսը: Սա առաջին տոնն էր, որ ես չուրախացա: Երեւի առաջին կանխազգացումս այդ օրը եղավ:
Կրտսեր եղբայր ունի 17 տարեկան: Երկուսն էլ մեծացել են ֆիդայական գրքերով: Ու ես միշտ ուզել եմ, որ իմ որդիները ծառայեն հայոց բանակում: Ամեն տարի ապրիլի 24-ին որդիներիս ձեռքը բռնած նախ այցելել ենք Եռաբլուր, ապա Ծիծեռնակաբերդ: Այսօր ամեն օր է ճանապարհը տանում է դեպի Եռաբլուր՝ որդուս մոտ:
Այս պատերազմը սովորական պատերազմ չէր, Ապրիլյանը չէր, 90-ականներինը չէր: Սա ուրիշ պատերազմ էր: Զոհված ամեն մի զինվոր, հրամանատար, կամավոր մերօրյա հերոսներ են: Այս երեխաներին բոլորը պետք է ճանաչեն:
Այն, ինչ հանգուցալուծում ստացավ այս պատերազմը, այդ հայտնի համաձայնագրի ստորագրումը շատ, չափազանց ծանր է: Երնեկ մեր որդիներին, որ չեն տեսնում՝ ինչ է կատարվում եւ ինչ է կատարվելու: Իմ որդին ու մեր մյուս նահատակները հաղթանակով գնացին ու հաղթանակած են: Ահավոր ցավ եմ ապրում. վրեժով եմ լցված... Չեմ ցանկանում ոչնչի մասին իմանալ: Որեւէ մեկի «կներեք»-ը իմ ու իմ նման մյուս մայրերին չի սփոփի երբեք: «Կներեք», «ցավակցում եմ» բառերն ինձ համար այլեւս արժեզրկված են, որովհետեւ մենք եւ բոլոր մյուս մայրերը այնպիսի կորուստ ենք ունեցել, որը չափման միավոր չունի: Պատասխանն այսպիսին պետք է չլիներ:
Ինձ իմ որդու կարոտն է մնացել, որն առնում եմ նրա համազգեստից բույրը քաշելով: Իմ որդին հաղթել է եւ հաղթանակով գնացել: Մնացածն Աստծո ձեռքերում է եւ նրանով էլ կլուծվի»,- խոսքն ամփոփեց Ռիտա Դավթյանը:
Լուսինե Շահբազյան
