Էս անպաշտպանությունը, որ մարդիկ օգնության նոր օջախներ են փնտրում, որ գյուղացին ինքն ա բանակցում ադրբեջանցի զինվորականի հետ, որ կորցրած զավակներին Ռուսաստանի օգնությամբ են ուզում գտնել, որ փախստականներն իրենք են իրենց ճարը գտնում տները լքելու, էս ամբողջը լրիվ փաշիզմի չկառավարական եսասիրության շարունակությունն ա, որ ջոջերը կարան լափեն, իսկ քաղաքացին ինքը պիտի իրա ճարը տեսնի, որովհետև եթե այս երկրում կա մեղավոր, ապա այդ մեղավորը դու ես։
Էս էն ամենն ա, ինչ բոլորս անընդհատ տեսնում ու լսում էինք, ու լիքը անհեռատես անուղեղներ պաշտպանում ու մասնակցում էին սրանց եսասիրության արշավին (անվերապահորեն)։
Կարանք հիշենք մի քանիսն էլ․
«Աղքատությունը մարդկանց գլխում ա»,
«Առողջ տղամարդ ես, վարչապետը պիտի տունդ սարքի՞»,
«Կգնաս աշխատավարձովդ դրոշը կառնես, կկախես ու դիմումդ կգրես, դուրս կգաս ստեղից»,
«Մի էջմիածնեցի կնոջ պատճառով վարակը տարածվեց»,
«Նկարեք խմբված մարդկանց, ուղարկեք, կդնեմ էջիս»։
Եվ չեմ կարող չնշել այն դեբիլ երեխաներին, որոնք իրանց ստուկաչի սովորացրածով ԱԱԾ-ին էին քսի տալիս մարդկանց վրա, երբ պատերազմի ժամանակ հորդորում էին, որ քանի շուտ ա պիտի հրաժարական տա էս կառավարասարսափը։
