Ավարտվում է չարաբաստիկ 2020 թվականը։ Չարաբաստիկ, հատկապես մեզ՝ հայաստանցիներիս և ողջ հայ ժողովրդի համար։ Այս տարի մենք ունեցանք աննախաադեպ կորուստներ՝ հայրենիք, հազարավոր երիտասարդներ, արժանապատվություն։ Կորցրեցինք նաև հաղթանակի զգացողությունը։
Այս տարի համաշխարհային ֆուտբոլը նույնպես ունեցավ անդառնալի կորուստներ ՝ Դիեգո Մարադոնա, Պաուլո Ռոսսի և Արկադի Անդրեասյան։ Այո, Մարադոնան և Ռոսսին եղել են իրենց երկրների հավաքականների առաջատարները և կերտել հաղթանակներ, դարձնելով իրենց հավաքականներին աշխարհի չեմպիոններ։ Արկադի Անդրեասյանն էլ, լինելով «Արարատի» առաջատար, մեծ ավանդ ունեցավ , թիմի ԽՍՀՄ չեմպիոն և կրկնակի գավաթակիր լինելու մեջ։
Նա, ինչպես նաև Տիգրան Պետրոսյանը, Յուրի Վարդանյանը, Իսրայել Հակոբքոխյանը, Բենհուր Փաշայանը, Արթուր Ալեքսանյանը, մեր մեջ արթնացրել և ներարկել էին հաղթողի հոգեբանությունը։Այս հաղթանակները հոգեբանական ազդեցություն են ունեցել նաև 90-ականների արցախյան հաղթանակներում։
Իսկ այս՝ 2020թ․ վարչապետ կոչվող, բռնապետիկը մեզ պարտադրեց պարտություն և նվաստացում։ Կասկածում եմ, որ այլևս մենք որևէ ասպարեզում կգրանցենք հաղթանակներ, քանի դեռ չենք հեռացրել, վտարել, քշել պարտության պատասխանատու խորհրդանիշ՝ ողորմելիին։ Մեծ ֆուտբոլիստ, հաղթանակի խորհրդանիշ Արկադի Անդրեասյանի սիրտը չդիմացավ այս խայտաառակ պարտությանը։
