Սերբիայի մայրաքաղաք Բելգրադում կայացած հունահռոմեական ըմբշամարտի աշխարհի անհատական գավաթի խաղարկությունում 72 կգ քաշայինների պայքարում արծաթե մեդալ նվաճեց աշխարհի, Եվրոպայի երիտասարդական առաջնությունների ոսկե մեդալակիր Մալխաս Ամոյանը: Երիտասարդ և հեռանկարային ըմբիշը եզրափակչում մրցակցին՝ 33-ամյա հունգարացի Բալինտ Կորպաշին զիջեց հավասար, սակայն վերջին միավորի առավելությամբ՝ 1:1 հաշվով:
Անկախի հետ զրույցում Մալխասը կիսվում է տպավորություններով, խոսում նախապատրաստական մարզումների և թուրք մրցակցի հետ գոտեմարտում տարած փայլուն և կարևոր հաղթանակի մասին:
-Բելգրադում կայացած աշխարհի գավաթի անհատական խաղարկությունը կարևոր ստուգատես էր ուժերի փորձարկման և գնահատման համար: Ինչպե՞ս էիք նախապատրաստվել մրցաշարին:
-10 ամիս մրցաշարերի չէինք մասնկացել, համավարակի պատճառով նաև մարզումներն էին սահմանափակվել, ուսումնամարզական հավաքներ կազմակերպելն էլ անհնար դարձել: Համավարկի ամառային փուլից հետո, երբ հույս ունեինք, որ կսկսվեն հավաքներն ու կայուն մարզումները, սկիզբ առավ բոլորիս համար ցավալի պատերազմը:
Աշխարհի գավաթի խաղարկության նախապատրաստությունն այս առումով բավական դժվար ստացվեց: Բայց ամեն դեպքում ողջ թիմը մարզիչների գլխավորությամբ ուժ գտավ. հագեցած հավաքներ անցկացրինք Օլիմպավանում և մարտական տրամադրված մոտեցանք մրցաշարին, որպեսզի հնարավոր և անհնար ամեն բան անենք և մեր երկրի պատիվը բարձր պահենք:
-Նկատելի է, որ լավ մարզավիճակում եք գտնվում: Թեև արծաթե մեդալ նվաճեցիք, բայց վստահաբար կարող էիք ավելին: Անցկացրած գետեմարտերի մասին ի՞նչ կասեք:
-Անցկացրի 4 գոտեմարտ, յուրաքանչյուրն իր դժվարությունն ուներ: Գավաթի խաղարկությանը բավական ուժեղ կազմ էր հավաքվել, բոլորն էլ ցանկանում էին այդքան դադարից հետո մրցահարթակում լավագույն կողմերով դրսևորել իրենց:
Հունգարացի մարզիկի հետ եզրափակչում շատ մոտ էի ոսկե մեդալ նվաճելուն, բայց իմ սխալի պատճառով զրկվեցի. վստահաբար կարող եմ և անելու եմ ավելին:
Շնորհակալ եմ Աստծուն այս մեդալի համար, շնորհակալ եմ մարզինչներին, թիմի տղաներին, ինձ հետ մարզվող ընկերներիս, հորեղբայրներիս, քանի որ ես միայնակ ոչնչի չեմ կարող հասնել:
- Հայաստանում մեծ ցնծությամբ ընդունեցին հատկապես կիսաեզրափակիչ գոտեմարտում թուրք մարզիկ Չենգիզ Արսլանի նկատմամբ տարած փայլուն հաղթանակը՝ 7:0:
-Պատերազմից հետո այդ հաղթանակը շատ հարկավոր էր ու կարևոր: Գոտեմարտից առաջ մտածում էի՝ ինչ պետք է անեմ, որ հաղթեմ մրցակցին: Որորշել էի, որ հաղթանակս նվիրելու եմ պատերազմի մասնակից մեր բոլոր զինվորներին. փառք ու պատիվ նրանց:
-Յուրաքանչյուր մարզիկի կարիերայում լինում են հաղթանակներ և անխուսափելի պարտություններ: Հայ ժողովուրդն այժմ դժվար ժամանակներ է ապրում. ի՞նչ անել այս ամենից դուրս գալու և աառաջ շարժվելու համար:
-Մեր երկիրը շատ դժվարությունների միջով է անցնել և շարունակում է անցնել, Հավատում եմ, որ ամեն դժվարություն կհաղթահարենք: Ես չեմ համարում մեզ պարտված երկիր, խոսքս վերաբերում է բոլոր ասպարեզներին. սպորտում թե սպորտից դուրս յուրաքանչյուրս պետք է ձգտենք մեր երկիրը պատիվը բարձր պահել գործով, նվիրվածությամբ, նորանոր ձեռքբերումներով ու հաղթանակներով:
