Եթե փորձեք որպես թուրք մտածել, կնկատեք, որ Հայաստանում ազգային ուժերի առաջխաղացումից ամենաշատն են սարսափում թուրքերը։ Հայասատնի ազգային ուժերն են դիմադրում թուրքերին, քանի որ նրանց հիշողության ու կանխատեսման մեջ է դաջված հայերի ոչնչացման թուրքական հեռանկարները։
Այսպիսով, հայ ազգային ուժերին ու անհատներին վարկաբեկելը, թուլացնելը, ոչնչացնելը թուրքական ծրագրի մաս է ու այդ ծրագրի համար նրանք ջանք չէին խնայի, որպեսզի իշխանության գան ազգայինը վարկաբեկող թուլամորթները։ Էստեղից հետևություն, որ այն հայախոս ուժերը, անհատները, որոնք իրագործում են երկրի ներսում հայ ազգային ուժերի վարկաբեկման քարոզը, այսինքն, նրանք, ում շահը համընկնում է թուրքական շահի հետ, դիտավորյալ թուլացնում են և՛ հայերի հավաքականությունը, և՛ նպաստում Թուրքիայի առաջխաղացմանն, այսինքն, հայերի ոչնչացմանը։
Հայաստանի այդ ուժերը Թուրքիայի և Թուրքիայի առաջխաղացմանը կողմնակիցների՝ Մեծ Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի, Իսրայելի, Ջորջ Սորոսի օգնությամբ վաղուց որպես թուրք են մտածում՝ փորձելով ոչնչացնել թե՛ եկեղեցուն, թե՛ Դաշնակցությանը, թե՛ Հանրապետականին, թե՛ Ռոբերտ Քոչարյանին, թե՛ Վազգեն Մանուկյանին, թե՛ հայ հաղթանակած գեներալներին, թե սփյուռքի ազգային օջախները։
Ուսապարկը միայն պատգամավորները չեն, այլ այս երկու տարվա իշխանությունը և տասնամյակների նույն ոճի ընդդիմությունն է թուրքական և Թուրքիայի առաջխաղացման ջատագով ուժերի ուսապարկը, որ ինչ ուզի մեջը կլցնի, ոնց կուզի կդասավորի։ Եվ բնականաբար Ալիևի ու Էրդողանի համար նախընտրելի չեն ազգային ուժերը, որ ազգային շահի դիրքից խոսեն նրանց հետ, այլ նախընտրելի են այս ուսապարկերը, որ թուրքերի հետ Թուրքիայի շահից խոսեն՝ բացեն տրանսպորտային կապերը, որ տնտեսապես էլ ճզմվի Հայաստանը թուրքական ոտքի տակ, բայց անգամ գերիներին չվերադարձնեն։
Այսպիսով, հայերի հարատև կռվի առանցքն այս ուսապարկերը չեն, որ հայտնվեցին իշխանության, այլ ուսապարկ արտադրող պետություններն ու ուժերն են, նրանց պետք է դիրտարկել նույն շահերի բազմության մեջ, որպեսզի այլևս գոյություն չունենան։
