ՀՀ Սահմանադրության 155-րդ հոդվածի 3-րդ մասի համաձայն՝ «3. Զինված ուժերի զինվորական ամենաբարձր պաշտոնատար անձը գլխավոր շտաբի պետն է, որին վարչապետի առաջարկությամբ նշանակում է Հանրապետության նախագահը՝ օրենքով սահմանված ժամկետով»։
Սահմանադրության մեջ նման ձևակերպում է նախատեսված նաև դատավորների նշանակման վերաբերյալ իրավակարգավորումներում, որտեղ նույնպես վարչապետի առաջարկությամբ նույն այդ պաշտոնյաների ազատման առաջարկություն ներկայացնելու կարգավորում չկա։
Այսինքն՝ Սահմանադրությամբ կանխորոշվել է ԶՈՒ ԳՇ պետի՝ որոշակի ժամկետում, առանց պաշտոնից ազատման վարչապետի կամայական ցանկության ռիսկի, պաշտոնավարման որոշակիությունն ու կանխատեսելիությունը։ Այս իրավակարգավորումը բխում է ԶՈՒ՝ օրենքով սահմանված խնդիրների առանձնահատուկ բնույթից։
Կա նաև այլ կարծիք։ Այսպես, ՀՀ սահմանադրության 133-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն՝ «Հանրապետության նախագահը, վարչապետի առաջարկությամբ, օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով նշանակում և ազատում է զինված ուժերի և այլ զորքերի բարձրագույն հրամանատարական կազմը»։ Օպոնենտները, հենց այս իրավակարգավորմանը հղում կատարելով, պնդում են, որ ԳՇ պետին հնարավոր է հեռացնել վարչապետի առաջարկությամբ։
Իմ կարծիքով, մենք գործ ունենք ընդհանուր և հատուկ իրավակարգավորումների մրցակցության հետ, որտեղ գերակա է հատուկ իրավակարգավորումը (lex specialis derogat legi generali): Այսինքն՝ ընդհանուր նորմը, թե ԶՈՒ բարձրագույն հրամանատարության ազատման առաջարկություն կարող է ներկայացնել վարչապետը, չի գործում հատուկ դեպքում, որն էլ հենց ԳՇ պետի ազատման դեպքն է։
Այնուամենայնիվ, այս ՀՀ Նախագահը պարտավոր էլ չէ իր վրա վերցնել սահմանադրա-իրավական այս թնջուկի լուծման բեռն ու հարցը կարող է շատ հանգիստ ուղարկել Սահմանադրական դատարան։
