Գեներալ ջան, էս ոնց եղավ, սիրված մարդ, սիրված հերոս, ամբողջ ազգն է սգում մահդ…
Մեկ ամիս առաջ հանդիպեցի, զրուցեցինք, տխուր էր՝ շաատ տխուր, բառեր չէր գտնում նկարագրելու Հայաստանում կատարվողը, ասաց՝ իշխանության քայլերն իր համար անհասկանալի, անբացատրելի են: Լրագրողի բնավորության համաձայն՝ փորձեցի ավելին իմանալ, սկսեցի հարցեր տալ, ասաց. <<Գիտես, երբ 88-ին եկա Հայաստան, տեսա, թե ոնց էր մեր ժողովուրդը ոգևորված, տեսա Արցախի հանդեպ մեծ սեր, տեսա հայրենասիրություն, մեր տղերքի հերսական ոգին տեսա, էդ ինձ շատ ոգևորեց, ու հենց էդ ինձ պահեց Հայաստանում… Բայց հիմա ես մեր ազգին չեմ ճանաչում, փոխվել է, չեմ հասկանում ինչ է կատարվում>>: Ասաց, տղերքը Սյունիքում են, շատ բաներ գիտի, տեղեկացված է: Խնդրեցի պատմել՝ ի՞նչ է կատարվում, ասաց՝ ցնցված է այն ամենով, որ տեղի է ունենում Հայաստանում, ասաց՝ <<չեմ կարող խոսել, չեմ կարող բարձրաձայնել, ավելի լավ է լռեմ…>>:
Ու հետո վրա բերեց. <<Դե հո չենք թողնի մեր երկիրը: Պիտի պահենք: Սրանք պահող չեն, մենք պ.իտի անենք>>…
Սա պատգամ է, որ թողեցիր մեզ, իմ շատ սիրելի ԿՈՄԱՆԴՈՍ
