ՊԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ՊԱՇՏԱՆՄՈՒՆՔ
Կարդացի, որ ՀՀ խորհրդարան կոչվող խառնարանում ծափահարություններով են դիմավորել Հայաստանը պարտության մատնած, Արցախը հանձնած, հազարավոր զոհերի պատասխատու անձնավորությանը։ Սա առաջին դեպքն է համաշխարհային պատմության մեջ, որ պարտված, հայրենիքը նվաստացրած, խայտառակած անձը ոչ միայն շարունակում է իշխել, այլև արժանանում ծափահարությունների։ Միթե՞ հայ ժողովուրդն այս աստիճան այլասերված է, զուրկ տարրական ազգային և մարդկային արժանապատվությունից։ Խնդրում եմ չհակաճառեք, թե դրանք ընդամենը , այպես կոչված «ուսապարկեր և շիշ բռնողներ են»։ Ո՛չ և ևս մեկ անգամ՝ ոչ։ Բա, այսպես կոչված, «ընդդիմադիր խմբակցություննե՞րը», որոնք կարգապահորեն մասնակցում են ԱԺ նիստերին և հանդուրժում ծափահարությունները, փոխանակ բոյկոտելու, խանգարելու, աղմուկ-աղաղակ բարձրացնելու։ Բա, ժողովու՞րդը, որը հանգիստ հաշտվելով հայրենիքի կորստի հետ, անտարբեր շարունակում է իր ողորմելի գոյատևումը։
Այսպիսով Հայաստանն ընդունել է նոր կրոն, որի բարձրագույն խորհրդանիշը ու պաշտանմունքը՝ Պարտության Աստվածն է։
Հավանաբար շուտով Գինեսի ռեկորդների գրքում իր «պատվավոր» տեղը կզբաղեցնի հայ ժողովուրդը, որպես պարտություն պաշտող եզակի ժողովուրդ։
