Ալիևը հասկանում է, որ չի կարող ստի միջոցով, հաղթանակի պատրանքներով երկար խաբել իր ժողովրդին, շուտով գալու է ճշմարտության պահը, երբ հարկ կլինի պատասխան տալ իր ժողովրդին և հատկապես պատերազմում զոհվածների հարազատներին, թե ինչպես եղավ, որ Ադրբեջանը «հաղթել» է պատերազմն Արցախում (Լեռնային Ղարաբաղում), բայց լիակատար չի տիրապետում թե՛ տարածքներին, թե՛ իրավիճակին: Ինչո՞ւ են «հաղթած բանակի» գործողություններն ու տեղաշարժերը սահմանափակվում ռուսական խաղաղապահների կողմից:
Ալիևին առայժմ հաջողվել է կեղծիքով համոզել իր ազգին, թե իրենք հաղթել են Արցախում: Նա ամեն օր հանդես է գալիս սուտ ու հակասական հայտարարություններով, հակամարդասիրական և ֆաշիստական քայլեր է անում հայ ժողովրդի նկատմամբ, որոնցից մեկն էլ ռազմավարի զբոսայգու բացումն էր Բաքվում կամ այն, որ լկտիաբար հրաժարվում է վերադարձնել Հայաստանի բոլոր գերիներին:
Հարկ է նշել, որ «Զբոսայգու» բացման կապակցությամբ վրդովմունք են արտահայտել այնպիսի պարբերականների թղթակիցներ, ինչպիսիք են France 24-ը, The Guardian-ը, BuzzFeed-ը, Times-ը, Bloomberg-ը և այլք, գործող և նախկին քաղաքական գործիչներ՝ շատերը Ալիևին համեմատելով Հիտլերի և Հուսեյնի հետ:
Բայց ամեն ինչ վերջ ունի, ուստի Ալիևը, մի կողմ դնելով իր ամբարտավանությունը, որով դեռ անցած տարվա դեկտեմբերին ամբողջ աշխարհի առջև անհարգալից վերաբերմունք ցույց տվեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին՝ անամոթաբար հայտարարելով, թե նրանց գործունեությունն անօգուտ է համարում և ինքը նրանց Բաքու չի հրավիրել, այսօր արդեն հանդես է գալիս նոր հայտարարությամբ, թե ադրբեջանական կողմն ակնկալում է, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը տարածաշրջանում հետագա խաղաղ կյանքի հաստատման իր առաջարկությունները կանի:
Ուրեմն ի՞նչ է պատահել: Ո՞ւր կորավ այն Ալիևը, որ բոլոր հնարավոր ամբիոններից ամեն օր կոկորդ էր պատռում՝ հայտարարելով, թե վերջնականապես լուծել է Արցախի խնդիրը: Ի՞նչ է փոխվել: Ինչո՞ւ է այսօր օգնության հույսով հանդես գալիս ԵԱՀԿ-ին հասցեագրված ուղերձով:
Այս բոլոր հարցերը մի պատասխան ունեն, այն է՝ Ալիևի «ավագ եղբայր պարոն» Էրդողանի համար նոր հետաքրքրություններ են առաջացել և նոր զոհ՝ հանձին Ուկրաինայի նախագահ Վ. Զելենսկու, և նա իր բոլոր ջանքերն է ուղղել, որպեսզի նոր պատերազմ հրահրի, այս անգամ՝ Ռուսաստանի և Ուկրաինայի միջև:
Ալիևը մնաց առանց տիրոջ, որը պիտի ասեր, թե ինչ և երբ անել, այդ իսկ պատճառով խուճապահար, որ իր «հաղթանակը» կգողանան իրենից, կրկին վազում է ԵԱՀԿ՝ հույս տածելով, որ նրանք կօրինականացնեն իր գոյություն չունեցող հաղթանակն Արցախում:
