2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին թշնամու կողմից սանձազերծված պատերազմին մասնակցեցին և իրենց անուրանալի ավանդը ներդրեցին նաև Երևանի պետական համալսարանի Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի ուսանողները: Ցավոք նրանցից երեքն այդպես էլ հետ չեկան մարտի դաշտից. կյանքի գնով փորձեցին հասնել խաղաղության, պատվաբեր խաղաղության:
Երևանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում երեկ տեղի ունեցավ լրագրող ազատամարտիկներին նվիրված լսարանի բացումը։ Մինչ այդ լսարանը կրում էր Արցախյան առաջին պատերազմում զոհված Նորայր Մարությանի անունը, իսկ հիմա նրա նկարի ու անվան կողքին մերօրյա հերոսների՝ Վաչագան Մանուկյանի, Սլավա Բադալյանի և Աշոտ Խաչատրյանի լուսանկարներն ու անուններն են:
Լսարանի անվանափոխման միջոցառմանը ներկա էին զոհված հերոսների հարազատները, ֆակուլտետի պրոֆեսորադասախոսական կազմը, Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Սրբազանը: Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի դեկան Նաղաշ Մարտիրոսյանի խոսքով ՝ այս օրը յուրաքանչյուրի համար յուրահատուկ խորհուրդ ունի:
«Նորայրը, Վաչագանը, Սլավան և Աշոտը տարբեր էին իրենց էությամբ, բնույթով և բնավորությամբ, բայց նույնն էր նրանց երազանքը՝ կառուցել հզոր երկիր, ունենալ հզոր բանակ և երջանիկ ժողովուրդ»,- իր խոսքում նշեց Նաղաշ Մարտիրոսյանը:
Բագրատ Սրբազանն իր խոսքում մեջբերեց Վաչագան Մանուկյանի հոր՝ բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանի պատգամը. «Մենք իրավունք չունենք հերոսապատումը վերածելու ողբերգության: Միգուցե ասածս դժվար ու դաժան հնչի, բայց իմացեք՝ ձեր զավակներն իրենց ծնված օրից ձեզ չեն պատկանել և այսօր էլ չեն պատկանում, եթե այդպես լիներ, նրանք նահատակության պսակ չէին առնի, նրանք այս կամ այն պատճառով, սողալով, փախստական կգտնվեին ընտանեկան ջերմ գրկում. նրանց համար առաջին ծնողը հայրենիքն է, պետությունը»:
Սրբազան հայրն իր խոսքն ավարտեց երեք վկայություններով. «Նայելով Հայաստանի ու Արցախի ապագային, մեր կյանքի բոլոր վայրէջքներին ու վերելքներին՝ վկայաբերում եմ զոհված ազատամարտիկ Վազգեն Գրիգորյանի 9-ամյա դստեր՝ Նարեի խոսքը. «Նարեին հարցնում եմ՝ ինչ է ուզում դառնալ, պատասխանում է՝ տանկիստ, իսկ իմ այն հարցին, թե ինչու, նա ասում է. «Որպեսզի հորս կիսատ թողած գործն ավարտեմ»: Կիսատները մեր կյանքում տեղ չեն ունենալու, անպատիվ, չգոհ, անարգ, կեղտոտ, նվաստացնող խաղաղություն մեզ հարկավոր չէ, ես չեմ ուզում, ու էս տղերքն էլ չեն ուզել, իսկ եթե կա մեկը, ով նման խաղաղություն է ուզում, ուրեմն նա հայ, քրիստոնյա ու ինքնություն ունեցող մարդ չի կարող կոչվել»:
Սլավա Բադալյանը գերազանցությամբ էր ավարտել ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի բակալավր բաժինը և ընդունվել էր մագիստրատուրա բաժին, որտեղ ևս փայլում էր իր աշխատասիրությամբ ու գիտելիքներով: Նա ու մյուս տղաները պետք է դառնային մեր վաղվա լավագույն լրագրողները, բայց նախընտրեցին մարտի դաշտում էլ սկսած գործը ավարտին հասցնել ու կիսատ չթողնել ոչ մի գործ:
Սլավայի քրոջ՝ Վիկտորյայի խոսքով՝ Սլավան երբեք հայրենասիրությունից չի խոսել, մինչդեռ իր գործով ամեն օր ապացուցում էր սերը դեպի հայրենիքը: Քույրը հաճախ է հիշում Սլավայի խոսքերը. «հայրենիքը մարդիկ են, հայրենասիրությունը՝ քեզ տրված առաքելությունը»:
Ֆակուլտետի հպարտության մարմնացումն էր Վաչագան Մանուկյանը՝ գրող Խաչիկ Մանուկյանի որդին: Հայրն արցունքները զսպելով դիմեց հավաքվածներին ու կոչ արեց ավարտին հասցնել հերոսների սկսած գործը, որովհետև նրանք այս խաղաղության մասին չէին երազել ու դրա համար չեն զոհել ամենաթանկը՝ կյանքը. «Ես գիտեմ, որ ամեն մեկը գալու է այս լսարան և փորձելու է ճանաչել այս հերոսներին, փորձելու է ամեն մեկի կենսագրության մեջ փնտրել իր հայրենիքի հավերժությունը»,-ասաց Խաչիկ Մանուկյանը:
Աշոտ Խաչատրյանը 2020թ․ էր ընդունվել լրագրության ֆակուլտետ, չնայած երազում էր սովորել այստեղ, բայց ոչ մի օր չհասցրեց նստել համալսարանական նստարանին: Բուհ ընդունվելուց անմիջապես հետո զորակոչվել է բանակ: Մայրը՝ տիկին Անժելան արցունքներն աչքերին հիշում էր, թե որդու մեջ որքան հայրենասիրություն կար: Երբ Աշոտը ընդունելության քննությունների համար շարադրություն էր գրել, ընտրել էր «Իմ կյանքի շրջադարձային օրը» թեման և պատմել Եռաբլուր զինվորական պանթեոն իր այցելության մասին. «Նա ինձնից թաքուն էր գնացել եռաբլուր: Եվ շարադրության մեջ ներկայացրել էր իր ապրումները: Յուրաքանչյուրի շիրմաքարին խոստում էր տվել, որ իրենց կիսատ թողածն անպայման ավարտին է հասցնելու»,-ասաց տիկին Անժելան:
Հիմա տղաները հավերժ համալսարանական կմնան, միշտ կլինեն իրենց սիրելի բուհում ու ֆակուլտետում: Նրանց հարազատները միայն մի ցանկություն ունեն, որ տղաների նկարների կողքին նորերը երբեք չավելանան:
