Այս նկարն արվել է շատ ու շատ տարիներ առաջ՝ 2003 թվականին։ Իմ պապի Եսավն է ու Սվետլանա տատիկս։ Երբ երեխա էի, Արցախ այցելելու ժամանակ միշտ զգացել եմ ամբողջական, տոտալ երջանկություն։ Բայց ավելի հասուն դառնալով նաև հասկացա, որ Արցախում ամենաուժեղ զգացումը, որն ունեցել եմ, եղել է ապահովության զգացումը։ Ինձ համար աշխարհի ամենաապահով տեղն Արցախն էր՝ Մարտունու շրջանի մեր Հերհեր գյուղը։
Հետո եկավ ընկալումն այն բանի, որ Արցախում չէր կարող այլ զգացողություն գերիշխել, քանի որ Արցախը մեզ համար անվտանգության կարևորագույն երաշխավորներից մեկն էր, եթե ոչ ամենակարևորը։ Արցախը ոչ թե «անվտանգության սպառող էր», այլ անվտանգություն գեներացնողը։ Իսկ ինչքան ավելի մոտ անվտանգության աղբյուրին, այնքան ավելի մեծ է անվտանգության զգացումը։
Իսկ այսօր՝ 2021 թվականի մայիսի 9-ին, ես ոնց չգիտեմ՝ ինչպես գնամ Եռաբլուր, այդպես էլ չգիտեմ ՝ ոնց եմ գնալու Արցախ։ Ներաշխարս փլուզվել է։
Շատերն ասում են, որ «Հայաստանում դեռ չի եկել նոյեմբերի 10-ը», բայց ես կարծում եմ՝ չի եկել սեպտեմբեր 27-ը:
Մայիսի 9-ը, սեպտեմբերի 27-ը, հունվարի 28-ը Հայաստանում կգան միայն այն ժամանակ, երբ ոչ միայն «թուրք-ադրբեջանական բաստիոնը» Հայաստանի մայրաքաղաքում կընկնի, այլ երբ տեսանելի լինի, որ պետությունը զարգացման այլ տրամաբանություն ունի։
Երբ դու զարգացման տրամաբանության, երկրի քաղաքական, տնտեսական համակարգերի վերափոխման տրամաբանություն չես դնում քո պայքարի մեջ, իշխանությունը կամ անգամ հեղափոխությունը վերածվում են մի գործիքի, որով դու ավելի փոքր հանցագործությունն ու արատը ծածկում ես ավելի մեծ հանցագործությունների շարքով և արատներով։
