Ոչ, ոչ, մի շտապեք եզրակացնել, թե խոսքը վերաբերում 1957 թվականին «Հայֆիլմ» կինոստուդիայի նկարահանած «Անձամբ ճանաչում եմ» (Կամո) ֆիլմին։
ՀՀ ոստիկանության պետի առաջին տեղակալ Արամ Կառլենի Հովհաննիսյանին ճանաչում եմ 2012 թվականից և նրա մարդկային հատկանիշների առնչությամբ որևէ կասկածելու առիթ չի եղել: Հաճախ ենք հանդիպել, այդ թվում իր տանը և մեկ անգամ Արտաշատի մոտակայքում գտնվող հանրային սննդի օբյեկտում, որի աշխատանքը վերահսկում էր նրա տղան:
Ի՞նչ կա այստեղ: Մարդը հույսը չի դրել ինչ-որ թմրամոլից կամ նման մեկից փող շորթելու վրա. հիմնել է փոքր բիզնեսը:
Անհասկանալի է, թե տիկին Զարուհի Փոստանջյանն ինչ հիմքով է հայտարարում, թե գնդապետ Հովհաննիսյանը մինչև 2018 թվականը չի ունեցել ոչ մի անշարժ գույք:
2016 թվականին, երբ ՊՊԾ գնդում տեղի ունեցած իրադարձությունների ժամանակ նա վիրավորվեց (դա երկրորդ անգամն էր, կարծես, առաջին արցախյան պատերազմի ժամանակ էր եղել) հրազենային կրակոցից, ընկերներով այցելեցինք նրան՝ որպիսությունն իմանալու համար: Այն ժամանակ արդեն կար անհատական բնակելի տուն` հողամասի վրա կառուցված, իր տնտեսական շինություններով, բազմամյա տնկիներով և այլն: Այդ ժամանակ նա Շենգավիթի ոստիկանության բաժանմունքի պետն էր: Գուցե կարգավիճակով պայմանավորված՝ նա ունեցած գույքի մասին հայտարարել է Ոստիկանապետի տեղակալ նշանակվելուց հետո:
Ի դեպ, հիմա դժվար թե հիշվի, բայց նրա տղան ավտոմեքենա ունեցել է վաղուց, համենայնդեպս, մինչև հեղափոխությունը: Լավ, «գուքագրումն» այսքանով ավարտենք: Վերջին անգամ նրա հետ զրուցել եմ հեռախոսով. շնորհավորել եմ նրա պաշտոնի բարձրացումը: 2017 թվականից ի վեր չենք հանդիպել:
Հատկապես կցանկանայի նշել, որ նա ինչ-որ մեկին ծառայելով չէ, որ «իրականացրել է մեր հասարակության մեջ ապրող մի ընտանիքի երազանքը` երեք որդիների համար ձեռք է բերվել տուն տեղ, կնոջ և չափահաս երեխաների համար ավտոմեքենաներ»:
Իսկ ինչ վերաբերում է այս ընթացքում պաշտոնի բարձրացմանը համաձայնելուն, ապա ինքս ինձ հարց եմ տվել. «Ինչու՞ պետք է համաձայներ»: Չեմ հարցրել, բայց ըմբռնումով եմ մոտեցել: Գուցե լա՞վ է, որ նրա տեսակն այս դժվար ժամանակում հենց այնտեղ է: Ի՞նչ նկատի ունեմ տեսակ ասելով: Նա կարող էր, չէ՞, 2016 թվականին ուշ հասնել ՊՊԾ ու չվիրավորվել:
Ի վերջո, ոստիկանությունը հասարակական կարգը պահպանող կառույց է: Եթե չլինեին ոստիկանները մենք միմյանց արդեն հոշոտել էինք: Մենք գիտենք, չէ՞, ինչ առանձնյակներ կան մեզնում, որոնք «առյուծ են կտրում» իրենց թաղերում, իսկ ուրիշ տեղերում կուռկուռի ձագ են դառնում:
Թեպետ տիկին Փոստանջյանի հասարակակն-քաղաքական ակտիվությունն անձամբ ինձ հիացմունք է պատճառում, այդուհանդերձ, կցանկանայի նշել, որ իրեն սազական չէ նման ոչ պարկեշտ արտահայտուններ անելը:
Մի բան էլ. ինձ ևս զարմացնում է բանակի, իրավապահ համակարգի առանձին կառույցների դիրքորոշումը: Բայց, հատուկենտ մարդիկ կիմանան, թե ինչպես այսպես ստացվեց, թե սա ինչ խաղ է՝ «մեծ», թե «փոքր»: Միայն Ադրբեջանը և Թուրքիան չէին կարող ձեռնարկել այսպիսի խաղեր:
Բարի ծառայություն մաղթենք մեր ոստիկանությանը, որպեսզի նա այս դաժան փորձությունից նվազագույն կորուստով դուրս գա: Նվազագայուն կորուստն այստեղ պետք է հասկանալ հասարակության վստահությունը, հարգանքը վերջնականապես չոտնահարելու իմաստով
Գագիկ Վարդանյան
Հ.Գ. Ի դեպ, ներկայում ավտոմեքենան «ջրի գին» է, ինչը կանխատեսել էր դեռևս մեծ խաբեբա Օստապ Բենդերը. «Ընկերներ, ավտոմեքենան շռայլություն չէ, այլ՝ փոխադրամիջոց է»
