Համացանցում պարբերաբար անվադողեր հավաքելու կոչ-հայտարարություններ ենք տեսնում, որոնք պետք են հայ դիրքապահների անվտանգությունը ապահովելու համար։ Այս նկարներում երկուական նկար եմ դնում։ Անվադողերովը ու տրակտորովը մերոնք են, քարերով երկաթի ցանցավոր արկղերն ու հողաշերտով պատը ադրբեջանցիներինն են։
Նախ անվադողերի մասին։ Այդ անվադողերը համատարած բնապահպանական խնդիր են դարձել՝ աղբ որի հետևանքները դեռ դարերով մեր սերունդներն են զգալու։ Դրանք իհարկե բացի պաշտպանիչ պատ կազմելը, նաև պետք եկած ժամանակ վառում են, որ ստանան քողարկիչ ծխաշերտ։ Եվ պատերազմի ժամանակ ամեն դեպքում սա էլ է արդարացվում, բայց ես հարցեր ունեմ մեր բանակի հրամանատարներին․ էս ո՞ր թիվն է պարոնայք, որ տանում սարի գլուխները պակռիշկեք եք շարում։ Որ ի՞նչ։ Ուրիշ մեթոդ, ձև չկա՞։ Կամ տեսեք թշնամին ո՞նց է անում․ քար է օգտագործում, կամ բերի հողի շերտ, որ նույն պահող էֆեկտն ունի ու համենայն դեպք քաքցեռ չի սարքում շուրջը։
Իսկ տրակտորով ճանապարհ բացելը պարզապես ապարդյուն ու անիմաստ եմ համարում, քանի որ․ նախ, երկու-երեք ամսից այդ լեռները նորից մի քանի մետրանոց ձյունով է պատվելու, հետն էլ դուք ապականում, գետնի երեսից ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԵՏՔՆ ԵՔ ԱՎԻՐՈՒՄ, ՈՉՆՉԱՑՆՈՒՄ, որովհետև այդ քարերը, որ տրակտորով ջարդվում են հազարամյակներ առաջ ժայռապատկերներ-պետրոգլիֆներով են դաջվել։ Այսինքն մեր պատմությունը, մենք մեր ձեռքով ջնջում ենք։
Ցավով եմ սա գրում, որովհետև զինվորը մեղք չունի որ իրեն չեն կրթել, չեն դաստիարակել, որ ինքը նորմալ գրագետ ու բանիմաց սպա չունի։ Զինվորական են գնում գրվում շատերը պարզապես ամսվա իրենց փողը ստանալու, շրջապաոտում էլ ասելու, թե հող են պահել։ Հողը սիրելով են պահում, կարգապահությամբ ու խելքով, ոչ թե ամսեկան 250 հազար դրամ աշխատավարձ ստանալու դիմաց գնում ամեն բլուր նստում, սարքում աղբանոց, ադրբեջանցու հետ էլ գյալաջի տալով մերվում էն մտքին, որ էդ անասունների հետ պիտի հարևանություն անենք։
