Коммерсантъ պարբերականի վերլուծաբան Մաքսիմ Յուսինը անդրադարձել է Հայաստանում խորհրդարանական ընտրություններին, նշելով, թե դա ինչ հետևանքներ կունենա երկրի, տարածաշրջանի և ռուս-հայկական հարաբերությունների համար:
Ներկայացնում ենք հոդվածի թարգմանությունն ամբողջությամբ:
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և նրա Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության անվերապահ հաղթանակով ավարտված ընտրությունների արդյունքները Մոսկվայում անակնկալի բերեցին շատերին: Ի վերջո, այս մարդիկ առաջնորդվում էին կեղծ վարկանիշներով և կեղծ-հարցումներով, որոնք հաջողություն էին կանխատեսում նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կողմնակիցներին: Հիմա պարզ է, թե որն է այս հարցումների գինը. Փաստորեն, դա նախընտրական արշավի մի մասն էր, և PR մասնագետներն աշխատում էին սոցիոլոգների քողի տակ՝ անճանաչելիորեն աղավաղելով իրական պատկերը:
Թվում է, թե ընդհանուր առմամբ, իրավիճակի վերաբերյալ մեր շատ հայրենակիցների տեսակետը նույնպես խիստ աղավաղված է: Ինչպիսի՞ն էր պատկերը արտաքին դիտորդի համար, որը ներգրավված չէր հայկական ներքին հարցերում: Փաշինյանը պարտված քաղաքական գործիչ է, պատմության ընթացքում հայերի կողմից երբևէ կրած ամենանվաստացուցիչ ու ցնցող պարտություններից մեկի խորհրդանիշն ու մեղավորը:
Ցնցող հաղթարշավի ֆոնին `ազգային ոգու վերելքը, որը նկատվեց 1990-ականներին Ադրբեջանի հետ նախորդ պատերազմում Հայաստանի հաղթանակից հետո: Եվ ահա այսպիսի ջախջախում, բառացիորեն բոլոր առումներով, առանց շանսերի: Եվ դրա համար պատասխանատվությունը, տրամաբանորեն, պետք է կրի այն առաջնորդը, որը պատերազմի նախօրեին վարեց անպատասխանատու և անխոհեմ քաղաքականություն ՝ միևնույն ժամանակ սադրելով Բաքվին և մարտահրավեր նետելով Մոսկվային ՝ միակ հավանական դաշնակիցին, որն ընդունակ էր կանխել հակամարտությունը կամ խափանել այն: Փաշինյանն ամեն ինչ արեց, որ Կրեմլը նման ցանկություն չունենա, և դա աղետալի արդյունք ունեցավ:
Բայց պարադոքսն այն է, որ, ինչպես պարզվեց, իրավիճակը տարբերվում է Հայաստանի ներսում:
Փաստորեն, Քոչարյանն ու այսպես կոչված ղարաբաղյան կլանի այլ ներկայացուցիչներ, որոնք երկիրը ղեկավարում էին Փաշինյանից առաջ, նույնիսկ ավելի մերժված են, քան նա:
Այս մարդիկ մեղադրվում են կոռուպցիայի, բռնապետական վարքի մեջ, որից հասարակությունը հոգնել է: Հայկական ընդդիմության հետ կապված խնդիրն այն է, որ Փաշինյանի դեմ պայքարելիս չկարողացավ գտնել նոր դեմքեր: Հասարակությանը պետք չէին նրանք, ովքեր այս ընտրությունների ժամանակ ընդդիմության խորհրդանիշներն էին: Հասարակության համար նույնիսկ Փաշինյանն է չարիքներից նվազագույնը: Հայերը պատրաստ են ներել նրան ինչպես պարտության, այնպես էլ նվաստացման համար: Եվ սա ժողովրդի ընտրությունն է, որքան էլ դա անտրամաբանական, ծիծաղելի, մազոխիստական թվա արտաքինից:
Երկրի հարևանները՝ ինչպես գործընկերները, այնպես էլ թշնամիները, ստիպված կլինեն հաշվի նստել այս ընտրության հետ: Իսկ հայ ժողովրդին կարելի է մեկ բան խորհուրդ տալ` հնարավորինս շուտ ազատվել պատրանքներից: Նվաստացումները, զիջումները, փոխզիջումները չեն վերջանա: Թերևս դրանք դեռ նոր են սկսվում. սա է այն բոլոր պետությունների և ժողովուրդների ճակատագիրը, որոնք պարտվել են պատերազմում: Չկան ո՛չ բացառություններ, ո՛չ էլ հրաշքներ: Վաղ, թե ուշ, ստիպված կլինեն զիջումների գնալ Բաքվի հետ ինչպես սահմանային հարցերում, այնպես էլ տրանսպորտային միջանցքի երկայնքով, որը պետք է անցնի Հայաստանով` Նախիջևանը կապելով մնացած Ադրբեջանի հետ: Սրանք հենց այն զիջումներն են, որոնց Փաշինյանը համաձայնեց ռազմական գործողությունների դադարեցման մասին պայմանագրեր կնքելիս: Տհաճ է, զզվելի, նվաստացուցիչ, բայց այդ կետերին պետք է հետևել: Եվ սրա համար, թերևս առանց գիտակցելու, քվեարկեցին այն մարդիկ, որոնք Փաշինյանին հաղթանակ պարգևեցին ընտրություններում:
