Այն, որ Հայաստանում քաղաքականությունը վաղուց մահացել է, ակնհայտ է արդեն շատերին։ Այդուհանդերձ, երբեմն զարմանալ կարելի է, որ գոնե փորձագիտական դաշտում չեն քննարկվում կարևոր իրադարձություններ, որոնք անխուսափելիորեն ազդելու են մեր շուրջ տեղի ունեցող զարգացումների վրա։
Վերջին մի քանի օրերին համաշպարհային մամուլի թիվ մեկ թեման է Սև ծովում բրիտանական Defender ռազմանավի հետ կապված միջադեպը։ Հիշեցնեմ, ռուսները հայտարարում են, թե բրիտանացիները 3 կմ խախտել են ծովային սահմանը և հայտնվել ՌԴ տարածքային ջրերում։ Հատկանշական է, որ բրիտանական կողմը չի ճանաչում Ղրիմի անեքսիան, հետևաբար, և ռուսական ծովային սահմանի խախտումը։ Սա խնդրի քաղաքական բաղադրիչը, կա նաև ռազմական։ Defender֊ը համարվում է աշխարհի ամենաարդիական ռազմանավերից` սպառազինված համարյա իդեալական ՀՕՊ և հզորագույն հրթիռային համակարգերով, որ հնարավորություն է տալիս միաժամանակ հսկել 1000 օբյեկտ 400 կմ ռադիուսով։ Ռուսական СУ-24, օրինակ, բրիտանացիները կարող էին խոցել 120 կմ ռադիուսի վրա մինչև օդ բարձրանալը։
Փաստ է, որ չեն խոցել` չնայած նախազգուշացնող ռմբահարմանը։ Ինչևէ, Մոսկվան ակնհայտորեն դժգոհ է` միջադեպը որակելով որպես կոպիտ պրովակացիա, ինչի կապակցությամբ բրիտանական դեսպանին կանչել են արտգործ նախարարություն և պաշտոնական բողոքի նոտա հանձնել։
Ռուս֊բրիտանական անհամաձայնությունը ուկրաինական հարցում բավականին խորքային է, ի դեպ, ինչը տեսանելի էր դարձել դեռ անցյալ տարի, երբ պաշտոնական այցով Լոնդոնում Զելենսկու գտնվելու ժամանակ Ուկրաինայի պաշտպանության փոխնախարարի և բրիտանական կառավարության նախարար Ջերեմի Քվինի միջև ստորագրվել էր համաձայնագիր ուկրաինական ռազմածովային ուժերի համար երկու ռազմաբազայի կառուցման մասին։ Բրիտանիան հանդիսանում է ուկրաինական բանակի և նավատորմի արդիականցման ծրագրի խոշորագույն մասնակիցը։
Բնականաբար, բիտանացիների գործընկերն այս դաշտում Թուրքիան է, որ անօդաչուներ է մատակարարում ուկրաինացիներին և երկու կորվետ է կառուցում այդ երկրի ռազմական նավատորմի համար։
Ի՞նչ կապ ունի այս ամենը մեզ հետ։ Ուղիղ, տիկնայք և պարոնայք։ Առաջիկա օրերին Մոսկվայում հյուրընկալելու են Էրդողանին, ում հետ քննարկելու են այդ հարցերը, բնականաբար, նաև մեզ հետ կապված հարցեր, այդ թվում` Արցախը։
Կարծում եմ, դժվար չէ կռահել, որ քաղաքական դեգեներատիզմով ախտահարված իշխանություն ունեցող Հայաստանը հերթական անգամ հարսի դերում է հայտնվելու փեսային լավություն անելու հերթական գործարքում։
