Արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ Շուռնուխի ճանապարհին շրջափակման մեջ էինք ընկել։ Կատարի բարձունք էինք գնում։ Բարձունքի համար ահավոր մարտեր էին գնում։ Ռադիոխմբագիր Մերի Մաշուրյանն էր, ես Սյունիքի ռազմական թղթակիցն էի, Մեծ Սոսը Կատարի բարձունքի հրամանատարն էր ու Գրադի Կամոն։ Մեքենան գնդակոծությունից պարում էր, թուրքերը քայլ - քայլ մոտենում էին մեր մեքենային։ Թուրքին գերի ընկնելը դա դժոխքից վատ բան էինք համարում։ Մեր կողմից կամովին հանձնվելը՝ դավաճանություն։
Ձեզ եմ ներկայացնում այդ պահին մեքենայում ընթացող մեր զրույցը։ Մեծ Սոսն ասում էր՝ եթե այդպես շարունակվի, մենք ձեզ կխփենք, չենք հանձնվի՝ ինչքան հաջողվի՝ դրանց կսատկացնենք, վերջին փամփուշտն էլ մեզ համար կպահենք։ Մեծ Սոսին ասացի․
- Դու զենք լավ ես բանեցնում, ինձ դու կկրակես, Կամոն գրադի գործով է վարպետ․․․ Մերին էլ ասաց՝ թող ինձ էլ Սոսը կրակի, որ չվրիպի։
Այդպես պայմանավորվեցինք ու հանգիստ սպասում էինք իրադարձությունների զարգացմանը; Որտեղից որտեղ Շուռնուխից փայտ բարձած մի մեծ մեքենա եկավ, կրակը թափվեց էդ մեքենայի վրա, փայտերը օդ բարձրացան, ու մենք պոկվեցինք․․․
Ասելիքս ի՞նչ է այդ պատերազմում մենք մտածում էինք ոչ թե գերի ընկնելու, հանձնվելու մասին, այլ մեր կյանքով մինչև վերջին շունչ թուրք սատկացնելու մասին։ Վերջին փամփուշտը մեզ համար էր՝ եթե այլևս ելք չլինի։ Հենց դրա համար էլ հաղթեցինք։
