Երկար մտածում էի, թե այսօր երեկոյան ոստիկանների հետ պատահածի մասին գրեմ թե չէ, որովհետև երբեք նրանց մասին լավը չեմ գրել:
Ուրեմն այսօր ուշ երեկոյան, Արշակիս հետ վերադառնում էինք Գյումրի: Հերթական օգնության խմբաքանակն էինք բաժանում տնակային ավաններում և մոտակա գյուղերում բնակվող մանկահասակ երեխաներով մի քանի ընտանիքների: Ոստիկանների խումբը, քաղաքի կենտրոնում խիստ հսկողություն էր իրականացնում, և մեր մեքենան էլ կանգնեցրեցին: Բնականաբար բոլոր անհրաժեշտ փաստաթղթերը ունեինք: Բայց, երբ հերթը հասավ անձնագրիս, կարդալով անուն ազգանունս, հանկարծ իրար ձայն տալով սկսեցին մի գովք, մեր արածի ու չարածի մասին միմյանց պատմելով, անգամ հոգնած ու չխնամված դեմքս սկսեց կարմրել...
Անկեղծ ասած, ծանր դրության մեջ էի ընկել, իրոք նման բաներ չեմ սիրում, բայց մեր՝ գյումրեցի ոստիկանները մի 100 գլուխ աչքիս բարձրացան, հատկապես նրանց շարքում գտնվող գեղեցկուհի ոստիկանը:
Մեր գյումրեցի ոստիկանները մի 100 գլուխ աչքիս բարձրացան, հատկապես նրանց շարքում գտնվող գեղեցկուհի ոստիկանը
