Նիկոլ Փաշինյանը երկու օր է՝ խոսում է լրատվամիջոցների մասին։ Սա այն դեպքն է, երբ կիսաճշմարտությունը ստից էլ վատ է։ Սա այն դեպքն է, երբ գողն ամենաբարձրն է գոռում «Բռնե՛ք գողին»։ Եվ վերջապես սա այն դեպքն է, երբ տեղին է օգտագործել նիկոլականների սիրած «Բա խի՞ Սերժի վախտ չէիր խոսում» հարցը։
Երբ Փաշինյանն ասում է, որ նախկին իշխանությունների օրոք լրատվամիջոցների 99 տոկոսը և լրագրողների 70 տոկոսը ֆինանսավորվել են նախկին իշխանությունների կողմից, դա կիսաճշմարտություն է։ Նա տվյալ դեպքում ընտրել է «լավագույն պաշտպանությունը հարձակումն է» մարտավարությունը։
Ես տոկոս չեմ հաշվել, բայց կարող եմ հաստատել, որ նախորդ իշխանությունների օրոք կային լրատվամիջոցներ, որոնք արտաքուստ ընդդիմադիր էին ձևանում, բայց խաղում էին նախորդ իշխանությունների կողմից և կռիվ տալիս նույն այդ նախորդ իշխանությունների իրական ու գաղափարական ընդդիմախոսների դեմ։
«7 օր» լրատվավերլուծական կայքը՝ «7or.am»-ը, որի խմբագիրն եմ ես, իր ստեղծման օրվանից՝ 2009թ․-ից եղել է նախորդ իշխանությանը քննադատող թիվ մեկ լրատվամիջոցը։ Այո՛, թիվ մեկը, այլ ոչ թե լրատվամիջոցներից մեկը։ Նախորդ իշխանության դուդուկի տակ չպարող էլի լրատվամիջոցներ կային, բնականաբար, բայց «7 օրը» եղել է նախորդների վարած ներքին ու արտաքին քաղաքականության քննադատության դրոշաշակիրը և դա բոլորին է հայտնի։
Նախորդ իշխանություններն իրենց գործիքներով մեր դեմ քայլեր են արել, ինչը հասկանալի է։ Մենք դրանից չենք նեղվել․ քաղաքական ու գաղափարական կռիվ էր։ Ուշագրավն այն է, որ «Հայկական ժամանակ» թերթը և թերթի կայքը՝ «armtimes.com»-ը, այն լրատվամիջոցներից էին, որոնք հակառակ ճամբարից կռիվ էին տալիս մեր դեմ՝ օգտագործվելով որպես նախորդ իշխանության գործիք (այդպիսի մեկ այլ գործիք էր նաև այն լրատվամիջոցը, որի ղեկավարը հիմա թունդ հեղափոխական է ձևանում, Նաիրի Հունանյանի համար փաստաբանություն անում ու «անկախ» պատգամավոր խաղում)։
Այսինքն՝ Փաշինյանը ճիշտ է ասում, որ նախորդ իշխանություններին ծառայող «ընդդիմադիր» լրատվամիջոցներ կային, բայց դա նախևառաջ իրե՛ն է վերաբերում։ Ու որպեսզի բամբասանքային չլինի այս խոսակցությունը, բերեմ ընդամենը երկու հիմնավորում։
«Հայկական ժամանակ» թերթը միակն էր նախորդ իշխանությունների օրոք, որ աշխատել է առանց վերադարձի մեխանիզմի։ Այսինքն՝ Փաշինյանը երաշխավորված գումար ուներ՝ անկախ այն հանգամանքից, թե արդյոք թերթը կրպակներում կվաճառվի՞, թե՞ ոչ։
Երկրորդը՝ նախորդ իշխանությունների օրոք Փաշինյանի ընտանիքին պատկանող թերթի կայքը ողողված էր գովազդով։ Եթե նախորդ իշխանությունները թույլ չտային, ապա գովազդը, այսինքն՝ փողը, չէր հայտնվի «Հայկական ժամանակում»։
Սրանք ընդամենը երևացող մասերն են այն ֆինանսավորման, որոնք առնվազն իշխանության չխոչընդոտման պայմաններում են իրականացվել Փաշինյանի համար։
Բացի այդ՝ Նիկոլ Փաշինյանը նախորդ իշխանությունների օրոք նաև բոնուսներ էր ստացել՝ 2 անգամ անընդմեջ դառնալով ԱԺ պատգամավոր։ Երկու անգամ էլ այլոց գնացքի վագոնում հայտնվելով։ Մի անգամ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորած ՀԱԿ-ի, մյուս անգամ՝ Էդմոն Մարուքյանի գլխավորած «Ելք» դաշինքի։
Երբ մի պահ Տեր-Պետրոսյանը դուրս եկավ Սերժ Սարգսյանի հետ երկխոսության ռեժիմից ու 2011-ին անցավ Գագիկ Ծառուկյանի կողմը, նախորդ իշխանությունները սկսեցին քանդել ՀԱԿ-ը՝ պոկելով ում հնարավոր է։ Դա արվում էր ԲՀԿ-ին անուղղակիորեն թուլացնելու համար։ Պոկվողների մեջ էր նաև Նիկոլ Փաշինյանը, ով մահացու մեղք էր համարում Ծառուկյանի հետ համագործակցությունը («թավշյա» հեղափոխության ընթացքում ու դրանից հետո Փաշինյանը բազմիցս է համագործակցել Ծառուկյանի հետ, նույնիսկ հուշագիր է ստորագրել հետը, բայց արդեն դա մահացու մեղք չի համարել)։ Փաշինյանը մահացու մեղք էր համարում Ծառուկյանին բարև տալը, որպեսզի թունդ սկզբունքային ներկայանա և քողածածկի իր հաճախորդությունը։
Հենց որ Ծառուկյանը 2015-ին դուրս մնաց քաղաքական դաշտից, Փաշինյանն արդեն պետք չէր նախորդ իշխանություններին, քանզի նրանք արդեն այլ ծրագրեր ունեին։ Փաշինյանը զգաց, որ «քցվելու» է, սկսեց բարձրաձայն հայհոյել Էդմոն Մարուքյանին՝ ասելով, որ նա իշխանությունների պրոյեկտն է և հաճախորդ։ Մարուքյանն էլ Փաշինյանին էր համարում հաճախորդ, և դա այն դեպքն էր, երբ երկու կողմն էլ ճիշտ էին։
Փաշինյանը պայթեցնում էր Մարուքյանի նախագիծը՝ ցույց տալով, որ իր տեղն է ուզում ունենալ հաճախորդաց նոր գնացքում։ Նրա ձայնը կտրելու համար «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությանը նախորդ իշխանությունները վերցրեցին «Ելք» դաշինքի մեջ և Փաշինյանին կրկին պատգամավոր դարձրեցին։ Այլ հարց է, որ նա 2018-ի ապրիլին դուրս եկավ վերահսկողությունից, բայց դա ուրիշ խոսակցության թեմա է, որը հարմար առիթի դեպքում կներկայացնեմ։
Ամփոփելով նշեմ, որ ով ով, բայց Նիկոլ Փաշինյանն իրավունք չունի խոսել ծախու և կեղծ ընդդիմադիր լրատվամիջոցների թեմայով։ Դա նույնն է, որ պոռնիկը խոսի բարոյականությունից, մարդասպանը՝ մարդու իրավունքից, հեղափոխականների սրտի սեփականատեր Սամվել Ալեքսանյանը՝ ապրանքների մենաշնորհային ներկրման անթույլատրելիությունից, Գագիկ Ջհանգիրյանը՝ օրինական ընտրություններից։
Հա, ի դեպ, ընտրակեղծիքների մասին։ Նիկոլ Փաշինյանը տարիներ շարունակ խոսում էր ընտրակեղծիքներից։ Նա նույնիսկ «զիբիլիքս» շոուն էր բեմադրել՝ կաշառվողների ցուցակը գլխավերևում թափահարելով։
Բոլորս էլ միշտ ունեցել ենք ողջամիտ կասկածներ, որ ընտրությունները կեղծվել են։ Ընդորում՝ Նիկոլ Փաշինյանի գաղափարաքաղաքական հայրեր Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ու Վանո Սիրադեղյանի կառավարման տարիներից սկսած։
Հետաքրքրական է, որ իշխանությունը վերցնելուց հետո Նիկոլ Փաշինյանը «մոռացել» է ընտրակեղծիքների թեմայի մասին։ Կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասին սրտաճմլիկ ելույթներ ունեցող և անընդհատ նախկին գործեր փորփրող «ժողովրդի» վարչապետը չի անդրադառնում ընտրակեղծիքի թեմային, չեն բացահայտվում ընտրակեղծարարները։ Եվ դա այն դեպքում երբ ամեն ինչ իր ձեռքում է՝ դատախազությունից մինչև ԱԱԾ, ոստիկանությունից մինչև ՀՔԾ։ Դա երկու բան է նշանակում։ Կա՛մ նախկինում ստում էր, երբ գոռում էր ուռճացված ընտրացուցակների, ընտրակաշառքի և այլնի մասին, կա՛մ այդ ամենը կար, պարզապես հիմա ինքն է սեփականաշնորհել ընտրակեղծարար համակարգն ու պահում է որպես սեփականաշնորհված իշխանության վերարտադրության գործիք։ Երրորդ տարբերակ չկա։
Առայժմ այսքանը։
