Օր օրի ավելի ենք համոզվում, որ ապրում ենք REC կոճակը սեղմած, իսկ նկարահանվողը ֆիլմ է՝ Ջորջ Օրուելի «Անասնաֆերմայի» էկրանավորումը։ Նոր կորոնավիրուսի համավարակն էլ վրա հասավ՝ գույներն ավելի խտացնելու և գրոտեսկի վերածելու, ցույց տալու, թե նորելուկ իշխանավորները, որոնք «ժողովրդի ծոցից են դուրս եկել», ինչ արագ ու անվերադարձ են մոռացել շարքային քաղաքացու կարիքներն ու խնդիրները։
Համավարակը և դրանով պայմանավորված արտակարգ դրությունը հերթական անգամ ցույց տվեցին, թե որքան անպաշտպան է շարքային քաղաքացին և նրա շահը, չնայած պետական համակարգում բազմաթիվ են ամպագորգոռ անունով կառույցները, որոնք կոչված են այդ նույն քաղաքացու շահը պաշտպանելուն։
Երբ պահը հասավ, որ քաղաքացին կարիքն ուներ իր իսկ հարկերից սնվող կառույցների աջակցության, պարզվեց, որ անունը կա, ամանումը չկա․ սպառողների շահերի պաշտպանությանը կոչված ՏՄՊՊՀ նախագահը, համատարած ու միանգամից տեղի ունեցած գնաճի պայմաններում առաջարկեց քաղաքացուն ոսպին ու հնդկաձավարին փոխարինող մթերք գտնել, փոխանակ զբաղվեր գնաճի բուն պատճառի ուսումնասիրությամբ և տնտեսվարողների հնարավոր անբարեխիղճ վարքագծի կանխարգելմամբ։ Հայտնի առակի համաձայն՝ ուժեղի մոտ միշտ էլ թույլն է մեղավոր, իսկ այս պարագայում մեղավոր դուրս եկավ օրվա ապրուստի խնդիր լուծող քաղաքացին, որը համարձակվել էր հնդկաձավար, ոսպ կամ թանկացած որևէ այլ ապրանք՝ այս դեպքում որևէ մթերք ներառել իր սննդակարգում։
Հանրության խոսքն իշխանություններին հասցնելուն կոչված Հանրային խորհրդի նախագահը կասկած հայտնեց, որ շարքային քաղաքացին կանգնած տնտեսության և արտակարգ դրության պայմաններում օրվա ապրուստի խնդիր ունի։ Իսկ կասկածի առիթը Հարության տոնի առթիվ քաղաքացիների՝ ձու, թարխուն կամ բրինձ և չամիչ գնելու իրողությունն էր։ Երևի մարդիկ պետք է սովամահ լինեն, անորեքսիկ արտաքին ունենան, որ իրենց ընտրյալները և հանրության անունից հանդես եկողները հավատան, թե ինչ անելանելի վիճակում են մարդիկ։ Բայց դա էլ հնարավոր է չօգնի Հանրային խորհրդի նախագահին ճշմարտությունը տեսնելու, եթե, իհարկե, մինչ այդ իշխանությունները նկատած և բարձրաձայնած չլինեն այն։
Առավել աբսուրդային է, երբ իշխանությունների հաշվարկով եկամուտից զրկված ընտանիքը կարող է մեկ երեխային պահել ամսական 26500 դրամ աջակցության գումարով, բայց 26500 դրամով ապրող քաղաքացու ընտրյալ պատգամավորները ամսական 500 000 դրամ վարձատրությունը և ամենամսյա պարգևավճարները իրենց մտավոր և ֆիզիկական կարողությունների շահագործում են որակում, իրենց աշխատանքն էլ բնորոշում որպես չարքաշ։
Արտակարգ դրության օրերին մթերային խանութ մտած ամեն ոք գիտի՝ գոնե սկզբնական շրջանում գնաճի հետևից հասնել չէր լինում։ Եվ այդ համատարած գնաճի պայմաններում անգամ աշխատող քաղաքացին դժվարություն կունենար իր ամսական ռոճիկով 30 օր շարունակ սնունդ գնելու։ Արտակարգ դրության պատճառով եկամտից զրկված քաղաքացիների մասին այս պարագայում խոսքն անգամ ավելորդ է։ Եվ հարց է, թե օրական 883 դրամով ինչպես պետք է կծող գների պայմաններում ապրի մեկ երեխա ունեցող և այդ 26500 դրամի հույսին մնացած ընտանիքը։ Բայց ո՞ւմն է դա հետաքրքրում։ Չէ որ ավելի կարևոր հարցեր կան՝ 30 տոկոս աղքատություն, է՜․․․, ինչ եմ ասում, մեծահարուստներ ունեցող Հայաստանում իշխանավորներին ֆիզիկական ու մտավոր շահագործման են ենթարկում և ընդամենը միլիոնների վարձատրություն տալիս։ Ամոթ էլ է։ Ավելի բարոյական կլիներ, եթե շարքային քաղաքացիները հրաժարվեին կորոնավիրուսի հետևանքների հաղթահարմանն ուղղված պետական աջակցությունից՝ կոչ անելով, որ այդ գումարներն ավելի կարևոր գործի ուղղվեին՝ այն է՝ իշխանավորների բարեկեցության ապահովմանը։
Նյութի լուսանկարը՝ https://tribune.com.pk/ կայքից
