Խոսք ընթերցողի
Նախապես խոստովանելով, որ շատ քիչ եմ կարդացել Գոհար Գալստյանի ստեղծագործություններից, միանգամից փորձեմ ներկայացնել զգացածս նրա ՛՛Գունդուչիկն ու հայելին՛՛ (Երևան, ՛՛Վան Արյան՛՛, 2022թ.) վերնագրված մանկական բանաստեղծությունների գեղեցկատես գրքույկից: Հենց իր բարձրաճաշակ և թեմատիկ նկարազարդումներով և ուշագրավ պատկերներով, իր տեսակի մեջ միանգամից առանձնացող, այս գրքույկը ընթերցողին է ներկայացնում շարունակվող մի պատմություն, որ միանգամից կարելի է որակել որպես դաստիրակության դեղատոմս, որտեղ խաղն ու արկածները նույնքան կարևոր են, որքան մարդկային անհատական ընկալումները և պատշաճ վերաբերմունքը բնության ու կենդանիների հանդեպ: Սովորական հայելին մեկ դառնում է ուրախ հայելի, մեկ էլ փրկարար ու գլխավոր հերոսին ուղղորդում դեպի թանգարան, հետո բնաշխարհի բարին է հրամցնում նրան, դարձնում մարզիչ, բնագետ:
... Հարցնում են , ուր՞ էիր,
Հիվանդ էի` լավացա:
- Արի խաղանք միասին
Բռնոցի կամ հավալլա...
Կոլեկտիվ խաղն է անժևորում այստեղ հեղինակը, հիշեցնում այն խաղերի մասին, որ խաղացել են մեր պապերը:
Հետո հայելին միտք է անում, երազում.
Քնելուց առաջ
Միշտ բարի գիշեր,
Բարի երա՜զ է
Մաղթում ամենքին...
Որպես ամփոփում ներկայացվում է հոր և որդու հարց ու պատասխան, որտեղ հայրը եզրահանգում է .
՛՛...Որ քո աչքերում տեսնեմ ինձ հիմա՛՛:
Մանկավարժության մասին իմ պատկերացումներով այս գիրքը առաջինը հենց փոքրիկներին է անհրաժեշտ, երկրորդը՝ ծնողներին և մանկական նախադպրոցական հիմնարկներին:
Փոքրիկների համար այն ուղղակի սեղանի գիրք է, խորհուրդների ու խրատների շտեմարան: Գիրք, որ մի պահ ինձ մանկացրեց ու հիշեցրեց մանկությանս տարիների կախարդական հայելու հեքիաթները: Այնուամենայնիվ ավելորդ չեմ համարում բարձրաձայնել մի դիտարկում, որ կարող էի մոռացության տալ, կամ արհամարհել: Խոսքը ՛՛Գունդուչիկ՛՛ անվան մասին է: Գրքում ժպիտի ու հումորի պակաս չկա, էլ ինչո՞ւ ՛՛Գունդուչիկ՛՛, ոչ թէ ՛՛Տիգրանիկ՛՛, հատկապես որ բանաստեղծություններում կան նաև Սուրո, Սերո , Անի, Սոս ... :
Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ
