44-օրյա պատերազմի կարեւոր,եթե ոչ հիմնական արդյունքը միջազգային իրադրության տեսակետից, Ադրբեջանի միջազգայնորեն ճանաչված տարածքում ռուսական զորքերի տեղադրումն էր։ Այս արդյունքից գոհ էին նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթը ստորագրող երեք կողմերն էլ։ Ռուսները պարզ է, որ գոհ էին, քանի որ վերջին 30 տարում փորձում էին այնտեղ զորք մտցնել ու վերջապես ստացվեց։ Հայաստանը գոհ էր, քանի որ դավաճանությամբ պատերազմը հասցրել էր այն վիճակի, որ միայն օտար զորքերի միջամտությունը կարող էր շունչ քաշելու հնարավորություն տալ։ Ադրբեջանն էլ գոհ էր, որովհետեւ ռուսական ներկայության համար բանակցելով նա վերահսկողւթյուն ստացավ հսկայական տարածքների վրա, բացի այդ Ալիեւը համոզված էր, որ ռուսները մտնում են ժամանակավորապես, իսկ տարածքները վերցնում է մշտապես։
Նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունը լրիվ ոչ լեգիտիմ ու անգամ ոչ իրավական փաստաթուղթ է, որտեղ հապշտապ ինչ-ինչ կետեր են մտցվել։ Անգամ այդ շտապողականության մեջ այստեղ էլի առավել մանրամասն նկարագրվել են «խաղաղապահները», բայց նրանց ֆունկցիաները, վերահսկողությունը, կազմակերպումը կրկին մանրամասնված չի։ Այս խաղաղապահները չեն կարող աշխատել այն ստանդարտ մեթոդաբանությամբ, որով աշխատում են ՄԱԿ-ի խաղաղապահները պարզապես այն պատճառով, որ սրանք չունեն միջազգային մանդատ։ Ըստ էության, այս փաստաթղթը ավելի շատ ռուսական զորքերի տեղակայման մասին է,առանց ճշտելու, թե նրանք ինչ եւ ինչպես են անում։
Հիշենք, որ հայտարարությունը ստորագրած Պուտինը պատասխանատու է Ռուսաստանի ժողովրդի առաջ, Ալիեւը՝ Ադրբեջանի, իսկ Նիկոլը՝ Հայաստանի եւ Արցախի առաջ։
