Իսկ ռուսները թույլ կտա՞ն, որ ադրբեջանցիները պահակակետ դնեն Հայաստանն Արցախին միացնող ճանապարհին։ Առաջին հայացքից պատասխանը բացասական է, քանի որ այդ ճանապարհի ադրբեջանական վերահսկողությունը նշանակում է Արցախի հայաթափում, իսկ Արցախի հայաթափումը նշանակում է, որ ռուսական զորքերն այնտեղ արդեն անիմաստ են լինելու։
Այս ամենը ճիշտ է, եթե Ռուսաստանը տարածաշրջանի հետ կապված ունի երկարաժամկետ հեռանկարներ։ Մինչդեռ վերջին զարգացումները ցույց են տալիս, որ Ռուսաստանի հաշվարկները կարճաժամկետ են, եւ նա մտադիր է տարածաշրջանը կտոր առ կտոր վաճառել Թուրքիային։ Միգուցե դրա պատճառն այս պահին ռեսուրսների սակավությունն է, միգուցե Մոսկվան հավատում է ռուս-թուրքական հարատեւ բարեկամությանը եւ ավելի կոմֆրոտ վիճակում է զգում, երբ ռեգիոնը կառավարում է իր բարեկամ թուրքը՝ իր համար ազատելով ռեսուրսներ, բայց ակնհայտ փաստ է, որ Ռուսաստանը աստիճանաբար ծախելով իր ակտիվները, հեռանում է Հարավային Կովկասից։ Պարզ է, որ այս անգամ էլ Թուրքիան վճարում է տնտեսական պրեֆերենցիաներ տրամադրելով Ռուսաստանին, ՆԱՏՕ-ում խառնակչությամբ, չի բացառվում նաեւ՝ կանխիկով։
Միաժամանակ, Ռուսաստանն այս իրավիճակի համար հետագայում Հայաստանից պահանջելու է «սիմետրիկություն»՝ որ Ադրբեջանը Նախիջեւանին կապող ճանապարհը իրենք հայերի հետ համատեղ վերահսկեն։ Որքան էլ քաղաքական եւ անվտանգության տեսանկյունից սա անհեթեթ է թվում, իմանալով տրամաբանության մոսկովյան ձեւը եւ նիկոլական դեմագոգիայի մակարդակը, այս տարբերակը անհավանական չի թվում։
