Չինաստանի Չենդու քաղաքում կայացած համաշխարհային ուսանողական խաղերում իրեն լավագույն կողմերով դրսևորեց աթլետիկայի հավաքականի առաջատար մարզիկ Երվանդ Մկրտչյանը։ Հայ մարզիկը 1500 մետր վազքատարածությունում արժանացավ բրոնզե մեդալի և Հայաստանի առաջին մեդալը նվաճեց համաշխարհային ուսանողական խաղերի աթլետիկա մարզաձևում:
Մրցումային ժամանակացույցի առումով Երվանդի համար բավական ակտիվ շրջան է։ Վերադառնալով Չինաստանից՝ Երվանդը փայլուն մասնակցություն ունեցավ Համահայկական 8-րդ խաղերում՝ 1-ինը հաղթահարելով 800 և 1500մ վազքատարածությունները, իսկ հիմա արդեն մեկնել է Հունգարիա՝ մասնակցելու աշխարհի առաջնությանը։
Անկախի հետ զրույցում հայ մարզիկը կիսվում է համաշխարհային ուսանողական խաղերից ստացած տպավորություններով, խոսում առաջիկա ծրագրերի մասին։
-Շնորհավորում ենք համաշխարհային ուսանողական խաղերում մրցանակակիր դառնալու կապակցությամբ։ Ինչպե՞ս էիք նախապատրաստվել։
-Շնորհակալ եմ։ Ասեմ, որ այս մրցումները պետք է տեղի ունենային 2021-ին, սակայն COVID-ի պատճառով հետաձգվեցին ու անցակցվեցին 2023թ.։ Երբ տեղափոխեցին, հույսեր չունեի, որ կարող է իմ տարիքայիններին թողեն մասնակցել որովհետև այդ մրցումներին կա տարիքաին սահմանափակում՝ մինչև 26 տարեկան։ 2021-ին իմ վերջին մրցումն էր լինելու, սակյան մեկ տարի հետո իմացանք, որ հետաձգումից հետո թույլատրել են իմ տարիքայիններին մասնակցելու, ու դա իմ վերջին հնարավորությունն էր լավ հանսդես գալու։ Մեկ տարուց ավել պատրաստվել եմ, որ կարողանամ լավ հանդես գալ։ Նախպատրաստական շրջանն անցել եմ Գյումրիում, մարզչիս՝ Գրիգոր Բարսեղյանի գլխավորությամբ։ Հիմնական նպատակս էր լավ հանդես գալ ու վազել եզրափակչում։
-Մրցաշարի ընթացքի, Ձեր ելույթների մասին ի՞նչ կասեք։ Հայաստանի համար աթլետիկա մարզաձևում սա 1-ին մեդալն էր ուսանողական խաղերում:
-Ամեն դեպքում մեծ մրցաշար էր, ավելի քան 150 երկրների մասնակցությամբ։ Լարվածությունս մեծ էր, բայց տրամադրվածությունս ու պարապմունքներս լավ էի անցկացրել, ինչը հույս էր տալիս, որ ամեն ինչ լավ է լինելու։
Ելույթիս առաջին վազքահերթն ավելի շատ հետախուզական էր՝ նպատակով դեպի եզրափակիչ։ Մրցակիցներիս մի ճանաչում էի, մի մասին էլ՝ ոչ, բայց բոլորն էլ ուժեղ էին։
Սա նպատակներիցս մեկն էր՝ 2019թ․ ունիվերսիադայի ձախողումից հետո։ Այն ժամանակ ամեն ինչ վատ դասավորվեց ինձ համար․ առաջին 150 մ վազքին մարզակոշիկը ոտքիցս դուրս եկավ (մրցակիցս վրան էր կանգնել)։ Այս մեդալն ինձ երևի ավելի մեծ հույս տվեց ու վստահություն ներշնչեց՝ ինքս ինձ հավատալու ու ձգտելու՝ հասնել նպատակներիս, գիտակցել, որ կարող եմ անել ավելին, եթե ունեմ մեծ նպատակ։
-Առաջիկա ծրագրերից կխոսե՞ք։
- Չինաստանից վերադառնալով՝ մասնակցեցի Համահայկական խաղերին, իսկ հիմա արդեն Բուդապեշտում եմ մարզչիս՝ Գրիգոր Բարսեղյանի հետ, որտեղ պետք է մասնակցեմ աշխարհի առաջնությանը։ Ամեն բան անելու եմ լավագույն կերպով ներկայանալու համար։
