Ինչու-ները հանրահայտ են ու բազմաթիվ, բոլորի պատասխանները՝ նույնը, միակը՝ Հայաստանի իշխանությունները: Ինչպես-ները, թե ինչպես հեռացնել այդ խոչընդոտը, նույնպես բազմաթիվ են, և միևնույն է, կարգախոսը մնում է նույնը, թեպետ օր օրի, ժամ առ ժամ ավելի ու ավելի է նվազում դրա հավանականությունը: Ահա Մարինա Գրիգորյանն իր ֆեյսբուքյան էջում հերթական անգամ հիշեցնում է այսօրվա հրատապ հարցերն էլ, կարգախոսն էլ:
ՄԱԿ-ի Պարենի համաշխարհային ծրագիր. «Մենք փրկում ենք կյանքեր արտակարգ իրավիճակներում և պարենամթերքի օգնություն ենք ցույց տալիս, որպեսզի խաղաղության, կայունության և բարգավաճման ուղի հարթենք այն մարդկանց համար, որոնք վերականգնվում են հակամարտություններից, աղետներից և կլիմայի հետևանքներից հետո: Մենք աշխատում ենք ավելի քան 120 երկրներում ու տարածքներում»:
Ուշադրություն դարձրեք. «երկրներում ու տարածքներում»: Այսինքն՝ որևէ նշանակութուն չունի երկրի ճանաչված կամ չճանաչված լինելը: Եվ ՄԱԿ-ի ՊՀԾ-ի ներգրավումը Արցախի հումանիտար աղետի մեղմման գործում միանգամայն իրատեսական կլիներ, եթե Հայաստանը կամ հենց Արցախը դիմեին նրան: Ինչո՞ւ մինչև հիմա թե՛ Հայաստանը, թե՛ Արցախը չեն դիմել այդ Մարդասիրական կազմակերպությանը: Ինչո՞ւ դրա փոխարեն փաշինյանը ստիպեց Հարությունյանին (որը, ինչքան հասկանում եմ, առանձնապես չի էլ դիմադրել) համաձայնել ցեղասպանություն իրականացնող երկրի պայմաններին, որը պարենամթերքը Ակնայով (Աղդամ) հասցնելու համաձայնությունից հետո կշարունակի այդ ցեղասպանությունը նոր թափով, քանզի աշխարհում այլևս ոչ ոքի չի հետաքրքրի Բերձորի միջանցքի բացումը:
Ինչո՞ւ է մինչև հիմա շարունակվում Հայաստանից գազի մատակարարումը օկյուպացված և զինյալներով բնակեցված Շուշի, այն գազի, որը, հիշեցնեմ, վճարվում է Հայաստանի պետբյուջեից, այսինքն՝ մեր փողերով:
Ինչո՞ւ են մինչև հիմա ազերների ինքնաթիռները շարունակում ազատ և հանգիստ թռչել Հայաստանի օդային տարածությունով, իսկ «ՀՀ իշխանությունները» նույնիսկ ծպտուն չեն հանում դեպի Արցախ օդային մարդասիրական միջանցք բացելու մասին, որից կարող էր օգտվել նաև ՄԱԿ-ի Պարենի համաշխարհային ծրագիրը:
Այս և շատ այլ հարցերի պատասխանը պարզ ու հայտնի են բոլորին, բայց կրկնեմ. որովհետև, Հայաստանում մինչև հիմա ղեկին թուրքական դրածոների և գործակալների օկուպացիոն իշխանությունն է, իսկ Արցախում՝ սրանց ստորաքարշ արբանյակներն ու նույնպիսի դավաճանները:
Բայց մի բան էլ կրկնեմ և' սրանց, և' սրանց բաքվի ու անկարայի տերերի համար.
ԱՐՑԱԽԸ ԵՐԲԵՔ ՉԻ ԼԻՆԻ ադրբեջանի ԿԱԶՄՈՒՄ:
