Նախ խոստովանում եմ, որ բանաստեղծական ժանրին դիմելը իմ հոբին չէ: Մեկ ձեռքի մատներն անգամ բավարար են հաշվելու իմ կողմից հանրայնացված չափածո գրվածքները:
Դրանք իմ հոգում կուտակված կարոտից ինքնաբուխ ժայթքումներ են՝ հիմնականում հասցեագրված վաղ տարիքում կորցրած ծնողներիս հիշատակին: Ութ տարեկանում՝ 1964 թվականին մարտի 8-ին, կորցրել եմ հորս: Ու այդ տոնը ինձ համար միանգամից ստացել է այլ երանգ՝ երդում հորս, հավատարմություն մորս, ...
Հորիցս՝ Սերյոժա /Ղորխմազ/ Վաղիկի Ղորխմազյանից բաժանման 60-ամյակին է նվիրված անանց կարոտից ծնված խոսքը.
...ԿԱՐՈՏ
Կյանքիս պարտեզի հպարտությո՛ւն,
Իմ խառնաշփոթ կյանքի էությո՛ւն,
Վաթսուն տարվա իմ անհաս կարոտ,
Իմ սկիզբ, շարունակություն ու հույս...
Հայր, ես վառուց արդեն քո ապրածից մեծ եմ,
Բայց քո կարիքը դեռ շատ ունեմ:
Նկարիդ հետ ամենօր զրուցում եմ,
Բարության դասերը քեզնից սերտում եմ:
Վստահ եմ, որ տագնապալից մեր օրերին,
Մորս հետ հեռվից լուռումունջ լսում եք ինձ:
Կարոտիս ծառից աննկատ տանում եք
Իմ ինչուները, բերում ձեր խոհեմ պատասխանները:
Չեմ մոռանա քո միակ ապտակը,
Դրանից սերտածս կյանքի դասը:
Գիրքը դարձել է ինձ համար սրբություն,
Քո հայացքն էլ կյանքիս էություն:
Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ
