Վերջին ժամանակներս հայկական շրջանակներում հանդիպում եմ Հայաստանից ռուսական զորքերը քշելու բազմաթիվ կոչեր: Ես դրան հակասական վերաբերմունք ունեմ, քանի որ Ռուսաստանը չեմ համարում կատարյալ դաշնակից, և եթե Ռուսաստանում ամեն ինչ հոյակապ լիներ, ինքս այնտեղ կապրեի, ոչ թե Իսրայելում: Ժողովրդավարության բացակայություն, կոռուպցիա: Բայց մյուս կողմից՝ միշտ պետք է ինքդ քեզ հարց տաս՝ իսկ ըստ էության՝ ի՞նչ այլընտրանք կա Հայաստանի բարդ աշխարհաքաղաքական դրության պարագայում:
Տարօրինակ է, որ քչերի մտքով է անցնում նորից Թուրքիայի հեռավոր ծայրագավառ դառնալու, իսկ 50-80 տարի անց ամբողջովին ձուլվելու և իսլամ ընդունելու տարբերակը: Ինչպես որ պատահել է միլիոնավոր հայերի դեպքում, որոնք այդպես փրկվել են 1915 թվականի Ցեղասպանությունից:
Եթե որևէ մեկը կասկածներ ունի, որ Հայաստանի ռուսական զորքերը հանելու դեպքում երկիրը 3-5 տարուց ավելի կդիմանա, ապա նա բացառիկ ռոմանտիկ է: Թուրքերը կմտնեն Երևան այնպես, ինչպես արդեն մի քանի տարի առաջ մտան Սիրիա և Իրաք «Սահմանադրական կարգի վերականգնման» կարգախոսներով, իսկ 1974 թ. մտան Կիպրոս, և դարձյալ բոլորը թքած ունեին: Իհարկե, Երևանի կենտրոնում քյաբաբի վաճառքը կաճի թուրք զինվորականների և նրանց ընտանիքների հաշվին, իսկ դա շատերին ձեռնտու է, լավ բիզնես է: Էհ, կազինոներն էլ բորդելների հետ կծաղկեն, չէ՞ որ Թուրքիայում թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը արգելված են, կնշանակի հաճախորդներ կլինեն:
Լուսանկարում թուրքական զորքերը մտնում են Իրաք երկու տարի առաջ, դա ինքնիշխան պետություն է, և բոլորը թքած ունեն:
Դե հիմա սկսեք, պատմեք ինձ, որ ես աշխատում եմ Ռուսաստանի օգտին և վարձատրվում եմ անձամբ Պուտինից:
