Հայաստանի Գլխավոր շտաբի պետ Էդվարդ Ասրյանի բանակցությունները Պենտագոնի և ՆԱՏՕ-ի հետ «Товарищ генерал» տելեգրամյան ալիքը համարում է Հայաստանի ռազմական դոկտրինի արմատական փոփոխություն և համագործակցության գործնական փուլի մեկնարկ, ինչն էլ հանգեցնելու է ինքնիշխանության լիակատար կորստի: Մեր կարծիքով՝ այս գործընթացը սկիզբ է առել դեռ 2018 թ., երբ ՀՀ Գլխավոր շտաբի նախկին պետ, ՀԱՊԿ քարտուղար Յուրի Խաչատուրովը քրեական հետապնդման ենթարկվեց և պաշտոնանկ արվեց:
- Երբ Պենտագոն և ԿՀՎ (ЦРУ) է այցելում Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարի կարգի գործիչ, դա դեռ կարելի է համարել ինչ-որ վերացական բարեկամություն և փորձի փոխանակում:
Հայաստանի Գլխավոր շտաբի պետ Էդվարդ Ասրյանի ուղևորությունը ԱՄՆ և հանդիպումները Ազգային գվարդիայի ղեկավարի, Եվրոպական հրամանատարության ռազմավարության գծով տնօրենի հետ հրապարակային հաղորդագրություն է հայկական ռազմական դոկտրինի տեկտոնական փոփոխությունների մասին:
Գլխավոր շտաբը բանակի ուղեղն է, ռազմավարական կենտրոնը: Ասրյանի ներգրավումը ամերիկացիների հետ բանակցություններում նշանակում է, որ համագործակցությունը Պենտագոնի և ՆԱՏՕ-ի հետ հասել է առանցքային նախագծերի իրականացման գործնական հանգրվանին: Դրանցից մի քանիսի մասին գիտենք. զինվորական ուսուցման փոխակերպումը ՆԱՏՕ-ի չափորոշիչներով, պենտագոնյան բիոլաբորատորիաների աշխատանքի շարունակությունը (և ավելի ստույգ՝ ընդլայնումը) և հայկական բանակի մասնակցությունը զորավարժություններին եվրոպական մայրցամաքում:
Բայց ես վստահ եմ, որ սրանք դեռ բոլորը չեն, որոնց շուրջ հաղորդակցվում է Ասրյանը ամերիկացի գեներալների հետ: Հեռու չեն նորությունները նաև ՆԱՏՕ-ի ռազմաբազայի բացման մասին. դա մասնակիորեն արդեն իսկ գոյություն ունի Հայաստանի ԶՈՒ 12-րդ խաղաղապահ բրիգադի «Զառ» ուսումնական կենտրոնի «տանիքի» տակ: Ամենայն հավանականությամբ, ԱՄՆ-ն բաց չի թողնի հայկական ցամաքային և հրետանային զինված ուժերը իր սպառազինության տեսակների վրա նստեցնելու հնարավորությունները:
Համենայն դեպս, ՆԱՏՕ-ն վաղուց ու սերտորեն համագործակցում է և՛ Թուրքիայի, և՛ Ադրբեջանի հետ: Բանակի վիճակի մասին զգայուն տեղեկատվությունը, ելնելով Ասրյանի այցից, հիմա արդեն հավաքվում է մեկ տիկնիկավարի շտաբում, որտեղից փոխանցվում է ԱՄՆ-ի, Բրիտանիայի և ըստ անհրաժեշտության՝ ԵՄ-ի, Իսրայելի և նույն Թուրքիայի հետախուզական ծառայություններին:
Հենց սա էլ կոչվում է ինքնիշխանության կորուստ:
