«11 տարեկանում Նավինը ձևացնում էր, թե հաշմանդամ է, որ նրան սեռական ստրկության չտան»։
«Նավինը քաշում է թևքը, ցույց է տալիս ձեռքին կոպտորեն դաջած N տառը։ Մայրը եղբոր ու դստեր ձեռքին մոխիրով ու եղունգներով դաջել է տառերը, որ հետագայում կարողանան գտնել իրար»։
«Նրանք վարում էին մեքենան ու բարձրախոսով ասում՝ եթե դուք դեռ կռապաշտ չունեք, մոտեցեք, վերցրեք»։
Այս պատմությունները 1915թ․ չեն, այլ ընդամենը 8 տարի առաջ սկսված եզդիների ցեղասպանությունից։
2014 թվականից Սիրիայի պատերազմի արդյունքում առաջացած ԴԱԵՇ-ը (ISIS), որի մեջքն էր Թուրքիան, Իրաքի հյուսիսում սպանել է 5000 եզդի, 500 հազարին փասխտական են դարձրել՝ զատելով ընտանիքները միմյանցից։ Գրեթե 11 հազարին գերի են վերցրել ու ստրկացրել։ Դեռևս 3000 եզդի գերության մեջ են։
Մարտի 15-ին Վրիժառության օրվա առիթով Փարիզի հյուսիսում այցելեցի մեր բախտակից ժողովրդի՝ եզդիների ցեղասպանության հուշակոթողին։ Որտեղ հայտնաբերեցի, որ ոչ միայն եզդիների, այլև հայերի ու 1915 թվի մեր մյուս բախտակից ժողովուրդների կոթողներն են՝ կողքի կողքի։
Շատ-շատ եզդիներ Իրաքի հյուսիս են աքսորվել 1915թ թուրքական համընդհանուր ցեղասպանության ժամանակ։
1921թ․ Թալիաթ Փաշային սպանելով, Սողոմոն Թեհլիրյանը բացի իր ու իր ազգի վրեժը լուծելուց, նաև արդարադատություն է իրականացրել ասորիների, եզդիների, հույների, ալևիների համար: Նա ոչնչացրել է ազգերին վերացնելու հաշվին Թուրքիան միաազգ պետություն սարքելու ծրագրի հորը։
Մենք բախտակից եղանք ողբերգության մեջ և պիտի բախտակից լինենք վերածնվելիս։
