Խոսք ընթերցողի
Իմ կարծիքով բանաստեղծական աշխարհ մուտք գործելու համար կարևոր է տեսնել այն, ինչը դեռ ոչ ոք չի տեսել, ինչ առաջինը բանաստեղծի աչքն է նկատել, և որ շուտով նրա միջոցով կպատկանի բոլորին:
Երազներ, անշուշտ, բոլորն են տեսել ու շարունակելու են տեսնել, բայց ,Հիգիենիկ երազներե ներկայացնելու առաքելությունը Վանաձորցի Լիլիթ Հովհաննիսյանինն է:
Հիմա ձեռքիս խորիմաստ ընծայագրով՛՛Արարատ Մկրտումյան՛՛ ամենամյա 2022թ. մրցանակաբաշխության գլխավոր մրցանակի արժանացած նրա անդրանիկ ժողովածուն է: Այստեղ նրա երազն ու երազանքներն են պոետիկ պատկերավորմամբ: Նրա պոեզիան ինքնատիպ ոճի նկարագրություններով, լեզվաարտահայտչական ամենաբարձր հնարքներով, զգացմունքային շեշտադրումներով ընթերցողին հրավիրում է պոեզիայի զարմանահրաշ աշխարհ, խոստանալով մտքի, բառ ու բանի ճոխ հրավառություն:
... Սկզբում կարոտի և ցավի մասին՝ հոգին որբանում է, կարոտն առանց մայրիկի տագնապում է: Հային բնորոշ զգացումներ են, մայրապաշտության անմոռանալի օրինակներ: Գրքի ՛՛Երազների ալգորիթմներ՛՛ խորագրված առաջին բաժինն ավարտվում է նվաճած դրախտի պատկերավորմամբ: Շարունակության մեջ՛՛Միտքը սինթեզում է լռությունը՛՛: Լռում է, խորհում հեղինակը և ընթեցողի համար բարձրաձայնում.
,... Այժմ ինձ են պատկանում
իմ կտակի հեղինակային իրավունքներըե:
Անցյալ-ներկա-ապագա սլացքը հետադարձ չունի, բայց միաժամանակ պատմությունը չպիտի ջնջել, չպիտի վերաորակավորել, մահն է միայն վերագործարկում կյանքը.
Ծնվելիս չգիտակցեցի
Աստծո պարգևը և լաց եղա,
իսկ մահին պետք է
ժպիտով դիմավորեմ
քանզի շնորհակալ եմ
կյանքի ամեն ակնթարթի համար...
Պոեզիան առանց սիրո և կարոտի կարծես չի լինում, իսկ Լիլիթը եզրահանգում է՝ ,սերը մեդիտացիա է կարոտի աչքերումե: Հենց այդպես է վերնագրված գիրքը եզրափակող 3-րդ բաժինը, որտեղ սիրո թերապիա է, սիրո բացիկներ են և բառերի սիմֆոնիա.
Ես արտասվում եմ
հայելու վրա,
որ այստեղ հնչի
բառերի սիմֆոնիան,
իսկ դու կարդաս.
- Ես սիրում քեզ, սիրելիս:
Հարգելի ընթերցող, ես գրականագետ չեմ ու չեմ էլ նպատակադրվել խորությամբ վերլուծել Լիլիթի պոեզիան, պարզապես որպես ընթերցող ուզեցի հանրայնացնել իմ անձնական ընկալումները և միանալ հեղինակի շնորհակալական խոսքին հասցեագրված վերը հիշատակված մրցանակաբաշխության և գրքի տպագրության հովանավոր Արթուր Մկրտումյանին, նաև նրանց, ում ջանքերի գնով աշխարհ է եկել այս գիրքը, որ ազդարարում է հեղինակի մուտքը պոեզիայի անդաստան:
Հ.Գ. Չոր թվերը հաճախ քաղցրություններ են հուշում: Շնորհավորելով Լիլիթի մուտքը պոեզիայի խայտաբղետ մոլորակ, ավելորդ չեմ համարում շնորհավորել նաև նրա ծննդյան և միաժամանակ Վանաձորի մանկավարժական ինստիտուտը (հիմա՝ համալսարան)ավարտելու կլոր տարեթվերի առթիվ: Իր առաջին ժողովածուն արժանի ինքնանվեր է այդ հիշարժան իրադարձություններին, միաժամանակ նվեր ընթերցող հանրությանը:
Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ
