Ինձ պարբերաբար գրում են ընկերներս, թե այ Լապշին, այդքան արկածախնդիր ես, չես վախեցել ադրբեջանցի բռնապետ Ալիևից, խեղճացրել ես նրան Եվրոպական դատարանում, ռեպորտաժներ ես արել Իրաքից ու Իրանից, Սոմալիից ու Գվինեա-Բեսաուից, չես վախենում դատական վեճի մեջ մտնել և հաշիվներ մաքրել ռուսաստանյան մենթերի հետ, իսրայելական ՆԳՆ-ի և այլոց հետ: Բայց ահա Ուկրաինա մեկնել, որպեսզի օգնես փախստականներին կամ գոնե պատմես, թե ինչ է այնտեղ տեղի ունենում, վախենում ես:
Գիտեք ինչ, սա նման է հայտնի ֆիլմի «Ես վախկոտ չեմ, բայց վախենում եմ» իրավիճակին, ուստի Ուկրաինա չեմ մեկնի: Յուրաքանչյուր արկած պետք է նպատակ ունենա, իմաստ և լրացուցիչ տարբերակ ձախողման դեպքում: Ոչ միայն ռազմաճակատի գիծ չեմ գնա, այլև նույնիսկ Լվով ու Կիև չեմ գնա, չնայած սիրում եմ Ուկրաինան, շատ եմ եղել այնտեղ և իմ ընտանիքը բնիկ այնտեղից է:
Բանն այն է, որ Ուկրաինան նախկինում էլ խնդրահարույց երկիր էր կոռուպցիայի, անօրինականության և համատարած խառնաշփոթի առումով: Ի դեպ, Ռուսաստանն էլ ավելի խնդրահարույց եմ համարում, վերն ասվածին գումարած նաև չարդարացված քաղաքական հավակնությունները: Ահա երբ պատերազմ է ընթանում, փլվում են իշխանության կառույցներն անգամ ամենաամուր երկրում, իսկ եթե տվյալ երկրում մինչև պատերազմն էլ թոշակները եղել են ամսական 100 դոլարից էլ պակաս, բժշկությունը՝ զրոյական, քրեածին և ամեն մի մանրուքի համար հարկ էր լինում կաշառք տալ պաշտոնյային (ասում եմ նաև ելնելով անձնական փորձից), ապա ամեն ինչ միանգամից է փլվում: Ես սա ինչու հիշեցի: Որովհետև Ուկրաինայում հասկանալի պատճառով այժմ համատարած անիշխանություն է, այդ հարցում մեղքն առաջին հերթին հարձակվող կողմինն է, բայց հասարակ մարդկանց դա չի մխիթարում:
Կարելի է Ուկրաինա գնալ Լեհաստանի կողմից որպես լրագրող և լռվել՝ փորձելով պրծնել զինկոմիսարիատից: Ես կատակ չեմ անում: Այնտեղ իսկական երկաթե վարագույր է զինակոչիկային տարիքի անձանց համար և պետության պաշտպանության տեսանկյունից դա միանգամայն հիմնավորված է, բայց քե՞զ ինչ: Մեկ էլ տեսար լրտեսության մեջ մեղադրեն Կիևում «Մայր Ուկրաինա» արձանը լուսանկարելու համար և փակեն բանտում «լրտեսության» համար: Ի պատասխան բացատրության, թե դա թյուրիմացություն է, և հյուպատոսին կանչելու, տուն զանգահարելու և այլ պահանջին, կծեծեն մահակներով և աքացիներով: Քսի կտան լրտեսի վրա: Էդպես էլ կփտես բանտում՝ ոչնչի չհասնելով: Իսկ մարմինդ հետո կտանեն, ասենք, Խերսոն և կնետեն դաշտերում որպես ռուս վարձկան-օկուպանտի մարմին, դե գնա ու ապացուցիր, որ կոկորդիլոս չես: Հետո՝ տարիներ անց, գուցեև պարզեն, թե ինչն ինչոց է, և հետմահու արդարացնեն, միայն թե արդեն մարդ չի լինի, որին ներողություն հայտնեն:
Հիմա և՛ Ռուսաստանում, և՛ Ուկրաինայում յուրաքանչյուր աննշան անձ հատուկ ծառայություններում երազում է հաճոյանալ, և դուք նրա համար համեղ պատառ եք: Եվ կարևոր չէ՝ քննադատում ես Պուտինին, թե ոչ, նրանք կասեն, որ դու քննադատում ես Պուտինին, որպեսզի շահեն ուկրաինացիների վստահությունը:
Իսկ ահա իմ դեպքում չի կարելի մոռանալ, որ Բաքվում ապրում է իմ մեծ «բարեկամ» Իլհամ Ալիևը, որն անսահմանափակ ֆինանսական միջոցներ ունի և 2017-ին իմ ձերբակալության խայտառակ շոուի համար, որում նա կատարյալ հիմար երևաց, դեռ 2021-ին էլ պարտվեց Ստրասբուրգի դատարանում, լի է վրեժ լուծելու ցանկությամբ: Եվ Լապշինի այդ մեծ բարեկամը մեծ հեղինակություն ունի Ուկրաինայում ընտանեկան SOCAR նավթագազային կորպորացիայի միջոցով, որը ղեկավարում է ադրբեջանցի Էլչին Մամեդովը, որի հարազատ եղբայրը, հանգամանքների բերումով, Ուկրաինայի գլխավոր դատախազի տեղակալ Գյունդուզ Մամեդովն է (լուսանկարում)՝ բնիկ ադրբեջանցի: Այդ մարդու պաշտոնավարման ընթացքում Ուկրաինայում առևանգել և Ադրբեջան են տարել տասնյակ ընդդիմադիր լրագրողների, ինչպիսին է, օրինակ, Էլվին Իսաևը: Նմանապես Մամեդովի իմաստուն ղեկավարության ներքո, նրա ծառայության ժամանակաշրջանում Թուրքիայի գործակալները առևանգել և անօրինական Օդեսայից թուրք լրագրողների են տարել, որոնք քննադատել են Էրդողանին: Այդ իսկ պատճառով էլ ես չեմ մեկնի այնտեղ: Եվ ձեզ էլ խորհուրդ չեմ տա:
