Գոնե հանրային դիսկուրսը հուշում է, որ ավելի քան երբևէ մոտենում ենք այսպես կոչված աշխարհաքաղաքական ուղղվածությունը փոխելու հնարավորությանը։ Ինքս անձամբ չընդունելով դրա նպատակահարմարությունն ու նկատելով Ռուսաստանի ահավոր սխալ (նախևառաջ մեր մեղքով) պահվածքը իրապես չեմ հասկանում, արդյո՞ք դա ճիշտ է թե ոչ, կամ առհասարակ ամեն ինչ այդպես սև ու սպիտակ է, բայց դա թողնենք մեկ այլ քննարկման։
Հիմա ունենք իրավիճակ, արևմտյան կողմնորոշման ջատագովները հիմնականում 2018-ի իրադարձությունների սատարողներն են (որոշակի բացառություններով), իսկ այսպես կոչված եղած անվտանգային համակարգում մնացողները՝ (կրկին որոշ բացառություններով) 2018-ի չկողմնակիցները։
Հիմա հարց. արդյո՞ք 2018-ի մասով դրա կողմնակիցները չեն գտնում որ մի անգամ "սխալվելը" ինչ որ շատ թանկ նստեց մեր վրա։ Արդյո՞ք պատրաստ են վատագույն նախանշվող արհավիրքների իրականացման դեպքում ընդունեն, որ սխալվել են (ինչն իդեպ չնչին բացառություններով չի արվել) ու թողնեն քաղաքականությունն ու կրեն դրա պատասխանատվությունը։ Արդյո՞ք սրանից մի քանի տարի հետո ենթադրաբար ապագա կամ դժբախտաբար ներկա իշխանություններին են մեղադրելու, ինչպես շատ դեպքերում։ Արդյո՞ք չեն օգտվի արևմտամետ ու հալածված քաղաքական գործչի կարգավիճակից ու չեն մեկնի արևմտյան երկրներ, երբ տրամաբանության հիմա վրա ավելի ազգային ու պակաս արևմտամետ ուժեր գան իշխանության, ենթադրաբար տապալված աշխարհքաղաքական փոփոխությունների արդյունքում։
Ինչպես ասեցի չունեմ հստակ դիրքորոշում, ու նաև որպես մարդ ով որոշակի (շատ փոքր) առումով ներկա հողատու իշխանության գալու ու մնալու մասով ունեմ դերակատարում, կարծում եմ նման ճակատագրական կետում լռելը մեկ մեկ ավելի լավ է։ Ու ազնիվ ցանկանում եմ այս օրերին շատ ոգևորված ու ակտիվ արևմտյան աջակցություն քարոզող անձանց հիշեցնեմ, որ կրակի հետ են խաղում։
Սարհատ Պետրոսյան
