Ալիևյան ռեժիմի կողմից նոր մարտական գործողությունների սանձազերծման հավանականությունն իսկապես մեծ է: Սեպտեմբերի 13-14-ին ադրբեջանական զինուժին հաջողվել է մխրճվել մեր ինքնիշխան տարածք, բայց ներգրավված ռեսուրսի և կորուստների չափը պաշտոնական Բաքվի կողմից հետպատերազմական երկու տարիներին հայկական բանակի փաստացի ոչնչացված, բարոյալքված կերպարի քարոզչության համատեքստում լրջագույն խնդիր են դառնում հենց Իլհամ Ալիևի համար: Սրան գումարվում է արտաքին քաղաքականության դաշտում հայաստանամետ դիրքորոշումների ձևավորումը ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հարթակում, որտեղ, մասնավորապես, Հնդկաստանի նման տարածաշրջանային գերտերությունը բաց տեքստով Ադրբեջանին մեղադրեց որպես ագրեսոր երկրի: Հնդկաստանի պարագան կարևորում եմ, հատկապես, այն պատճառով, որ Շանհայի համագործակցության կազմակերպության վերջին խորհրդաժողովում Իլհամ Ալիևը պարծենում էր, թե իր երկիրը հանդիսանում է Չմիավորման շարժման նախագահող երկիր, որի նախագահությունը երկարացվել է ևս մեկ տարով՝ հատուկ շեշտելով, որ նշված միջազգային կազմակերպությունում միավորված են ամենաշատ թվով երկրներ ՄԱԿ-ից հետո: Ու ահա Հնդկաստանը, որ Չմիավորման շարժման ոչ ֆորմալ առաջնորդող երկիրն է, փաստացի կնքահայրը Ադրբեջանին անվանում է ագրեսոր երկիր: Երեկ Ալիևբեջանին հրապարակավ և բաց տեքստով դատապարտեցին Միացյալ Նահանգները, ըստ որում, Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նենսի Փելոսին խոստացավ, որ Կոնգրեսը ընդունելու է հատուկ ռեզոլյուցիա
Ադրբեջանի դեմ Հայաստանի դեմ ագրեսիայի կապակցությամբ:
Բարեկամ Ֆրանսիայի մշտական ներկայացուցիչը ՄԱԿ-ում իր հերթին կոչ է արել Ադրբեջանին վերադարձնել զորքերը ելման դիրքեր: Համաշխարհային տիրապետության համար ԱՄՆ-ի հիմնական մրցակցի համարում ունեցող Չինաստանը ՄԱԿ-ում հրապարակայնացրեց իր պաշտոնական դիրքորոշումն առ այն, որ հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը պետք է լուծվի Ղարաբաղի խնդրի հետ՝ փաստելով, որ չնայած Բաքվի ճղճղոցին Ղարաբաղյան խնդիրը համարում է չլուծված, իսկ լուծման բանակցային հարթակ շարունակում է մնալ Մինսկի խումբը:
Հակառուսական հիստերիայի պայմաններում թերևս շատերը չեն նկատել, որ ռուսները Ադրբեջանին կոչ արեցին վերադարձնել զորքերը նախքան սեպտեմբերի 13 զբաղեցրած դիրքերը:
Տարածաշրջանային ներգրավվածություն ունեցող Եվրոպական Միությունը ի դեմս Եվրոխորհրդարանի, Իրանի Իսլամական հանրապետությունը, մի շարք այլ երկրներ հրապարակային հանդես են գալիս Զանգեզուրի միջանցքի հարցով հայկական դիրքորոշման օգտին: Կարելի է բազմաթիվ այլ փաստեր վկայակոչել, բայց, կարծում եմ, այսքանն էլ բավական է ադրբեջանական վարչակազմի կողմից ռազմական ագրեսիան շարունակելու որոշման հավանականությունը գնահատելու համար: Այո, այդ սպառնալիքը միանգամայն իրական է, հավանականությունը՝ շատ մեծ:
Այո, այդ սպառնալիքը հղի է ծանրագույն կորուստների մեծ վտանգով, բայց եթե մենք հաջողենք իրեն Չինգիզ խանի հետնորդ երևակայող Իլհամի քիթը ջարդել Սյունիքի լեռներում, ապա 2020 թվականի պատերազմի արդյունքում ձևավորված և մեզ խիստ անբարենպաստ տարածաշրջանային իրավիճակը գլխիվայր կշրջվի: Ավելին, ես կասկածում եմ, որ Հեյդարի որդուն կհաջողվի կրկնել Փաշինյանի տրյուկը և մնալ իշխանության: Ավելի հավանական է, որ այս հայասպան ու հայատյաց հայվանին սեփական ժողովուրդը կարժանացնի բռնապետներին արժանի ճակատագրի:
Պետք է պատրաստվել վճռական մարտի, ժողովուրդ ջան, մեր ճակատագիրը հիմա առավել քան երբևէ մեր ձեռքերում է ու մեզնից է կախված:
