Ամբողջ ենթակառուցվածքը կա, ռելսերը կան, կայարանները կան, չէ՞ որ Երևան-Թբիլիսի գնացքը գնում-գալիս է: Ի՞նչը կարող է խանգարել Երևանից Գյումրի երթևեկող գնացքին էլ ավելի հեռու գնալ՝ ընդգրկելով Հայաստանի հյուսիսը: Ինչպես հայտնի է, միջքաղաքային տրանսպորտը Հայաստանում սարսափելի է, աղետ, կարելի է ասել, որ այն պարզապես չկա: Շեյթան տաքսին հաշիվ չէ: Հանրային տրասպորտի բացակայության պատճառով, բազմապատկած գործազրկությամբ, մարդիկ լքում են Հայաստանի փոքր քաղաքները: Աչքներիս առաջ փաստացի մեռնում են երբեմնի մեծ և զարգացած քաղաքները, ինչպիսիք են Վանաձորն ու Ալավերդին:
Ոմանք կասեն, թե դա «անեկամտաբեր» է և թող մեռնեն քաղաքները, իսկ մնացած բնակիչներն էլ թող երթևեկեն կիսամեռ տաքսիով: Պատասխանեմ, որ յուրաքանչյուր հանրային տրանսպորտ աշխարհում վնասներով է գործում և սուբսիդավորվում է պետության կողմից: Ընդհանուր տնտեսության մեջ ավելի շահավետ է ներդրում անել տրանսպորտում, որպեսզի զարգացնես տարածաշրջանները և այնտեղից հարկային եկամուտ հայթայթես:
