Սեպտեմբորի 15-18-ը Սերբիայի Նովի Սադ քաղաքում կայացավ սամբոյի Եվրոպայի առաջնությունը։ Կանանց պայքարում 54 կգ քաշային կարգում իրեն լավագույն կողմերով դրսևորեց հավաքականի առաջատար մարզուհի Վարսիկ Գրիգորյանը՝ նվաճելով արծաթե մեդալ։
Այս ձեռքբերումը չափազանց արժեքավոր է, քանի որ Վարսիկը ստուգատեսից օրեր առաջ էր իմացել, որ մեկնելու է և հենց այդ ժամանակ էլ Ադրբեջանի կողմից սանձազերծվել էր նոր պատերազմ։
Փոթորկված հոգով հայ մարզուհին կռիվ էր տվել Սերբիայում՝ պատվով ներկայանալու և հայոց եռագույնը բարձր պահելու համար, քանի որ սահմանին կանգնած եղբոր գլխավորությամբ իր հաղթանակին աղոթքով սպասում էր մի ողջ բանակ։
Անկախի հետ զրույցում Վարսիկը կիսվում է տպավորություններով՝ նշելով, որ հայրենիքի հանդեպ սերը սկսվում է նվիրումից։
-Շնորհավորում ենք աշխարհամասի ստուգատեսում մեդալակիր դառնալու կապակցությամբ։ Առաջնությունից օրեր առաջ իմացաք, որ մեկնելու եք․ ֆիզիկական և հոգեբանական պատրաստվածության մասին կխոսե՞ք։
-Շնորհակալ եմ։ Ինչպես գիտեք, հաղթանակների մեծ մասի հիմքը հավատն է և վստահությունը: Անկեղծ ասած, շատ դժվար է կենտրոնանալ մարզման գործընթացի վրա, երբ չկա վստահություն և համոզվածություն:
Առաջնության նախօրեին տեղեկացանք, որ հավաքական թիմի մի քանի անդամ ֆինանսական պայմաններից ելնելով չեն մասնակցի Եվրոպայի առաջնությանը: Ինձ համար ամեն ինչ պարզ էր, թվում էր արդեն կարելի է դադարել նախապատրաստական աշխատանքները, բայց ես շարունակում էի մարզվել:
Եվ մի հրաշք օր ինձ զանգահարեց մարզիչս ու ասաց՝ լսի՛ր, ընկեր Աշոտը քեզ ասելիք ունի։ Եվ ընկեր Աշոտն ասաց՝ դու գնալու ես, ես քեզ խոստանում եմ:
- Հայաստանի համար այս ծանր ժամանակահատվածում ի՞նչ տրամադրվածությամբ մեկնեցիք մրցավայր։
-Պատասխանատվության զգացողությունս ավելի մեծացավ, երբ գնալուց օրեր առաջ սկսվեց հայ-ադրբեջանական սահմանի լարվածությունը:
Իսկապե՛ս որ ծանր ժամանակահատվածում: Մրցաշարը տևել է 4 օր։ Ես գոտեմարտել եմ 4-րդ օրը: Չեմ կարող բացատրել, թե ինչպիսին էին զգացողություններս, երբ եղբայրս, ծառայության մեջ գտնվելով, փոխանցեց ինձ, որ նրանք զորքով աղոթում են ինձ համար, ամեն ինչ լավ է լինելու: Աստված տա՝ ամեն մի հայուհի ապրի այդ զգացողությունը, երբ գիտես, որ մի հերոսական և ուժեղ զորք կա քո թիկունքում՝ եղբորդ գլխավորությամբ:
- Առաջնության ընթացքի, Ձեր մրցակիցների, անցկացրած գոտեմարտերի մասին ի՞նչ կասեք։
-Անցել եմ 2 գոտեմարտ եզրափակիչ դուրս գալու համար։ Բավական ծանր և վիճելի գոտեմարտեր են եղել։ Անգամ սպորտում տարածքով մեծ երկրները չեն համակերպվում այն մտքի հետ, որ կարող է այդքան փոքր երկիրն առաջ անցնել իրենցից: Եզրափակիչ գոտեմարտը տեղի ունեցավ ընդամենը 2 ժամ անց, գուցե չէի հասցրել վերականգնվել, կամ թե լարվածությունն էր մեծ, չեմ կարող հստակ ասել:
-Ի՞նչ տվեց Ձեզ այս նվաճումը․ հայրենիք ներկայացնելը, դրոշը ծածանելը որքանով է պատասխանատու այս պահին, զգացողությունների մասին կխոսե՞ք։
-Ուզում եմ ասել, որ այս նվաճումը իմը չէ․ սա եղբորս մեդալն է: Ճիշտ է, նրանք ոսկու արժանի տղաներ են, սակայն ունենք արծաթ․ որը և նրանցն է, և իմ սպորտային կարիերայի ամենաբարձր նվաճումն է:
Շնորհակալ եմ իմ մարզիչներին՝ Վարդան Խուգեյանին, Վովիկ Խոջոյանին և Տ. Հովհաննիսյանին, առանձնահատուկ շնորհակալություն ընկեր Աշոտին և իր ընկերներին: Շնորհակալ եմ նաև իմ թիմին՝ Արամ Աղաջանյանին և իմ բոլոր սպորտային ընկերներին: Առանց նրանց այս մեդալը չէր լինի:
-Ձեզնից հայրենասիրություն է հորդում․ յուրաքանչյուրս ի՞նչ պետք է անի, ինչպե՞ս վարվի մեր հայրենիքը պահելու համար:
-Պատիվ ունեմ պատասխանելու՝ յուրաքանչյուր հայ իր հայրենիքը պահելու համար նախ պետք է նվիրվի նրան և հետո հաղթի՝ հանուն հայրենիքի: Այդ ուժը ցանկացածիս մեջ կա:
