Երևանի երկինքը ամռանը այսպես ջինջ չես տեսնի։ Հիմա մաքուր, կապույտ, փարթամ սպիտակ իր ամպիկներով երազանքների մեջ գցեց ինձ։
Մարդն էլ պետք է ջինջ լինի․ պարզ, կամեցող, բարի, առանց հետին մտքերի, չսոսնձվող, թեթև, դրական ․․․
Նորից աշուն է ու ես մտքով նորից թշնամուն հանձնած հողերիս վրայով սավառնում եմ, այս ամպիկների նման։
Բա լավ, ասենք Քարվաճառը նիկոլը ասեց տալիս եմ, բա հրամանատար կոչեցյալները ո՞նց տվեցին։ Էս հարցը անընդհատ տալու եմ, ինքս ինձ, որովհետև գիտեմ, որ առնվազն Քարվաճառում թշնամին չկար։ Պարզապես դատարկեցին ու նվիրեցին։
Հա, դու իրավացի ես իմ ընկեր Asot Sevyan․ զինվորը հոգով սալդատ չպիտի լինի։
Սա այն իմաստով, որ զինվորն իր հողին, Հայրենիքին պետք է ծառայի, ոչ թե անձին։ Իսկ մեր ազգը պեշկա սալդատ է, ոնց կասեն քայլի, այդպես էլ քայլում է ու էս ջինջ երկինքը մեկ է միտքս չի հեռացնում մեր գլխին սև եկածից։
Քամին ամպերին քշում է, մնում է կապույտ երկինքը։ Հիմա իմ ներսն է, հոգիս․ մնացել է կապույտ, սպիտակ ամպիկներին սպասելով։
Ու ամեն օր, ինքս ինձ համոզում եմ, որ սա երազ է, այսպես չէր կարող իմ, չէ՝ մեր հետ, պատահել։ Բայց պատահեց ու մեզնից շատերը գերադասում են սպիտակ ամպերի նման քամին ուր տանի թռնեն ու ստվար մասսան է մնում կապույտի մեջ նույն տեղում ․․․ Նույն տեղում, իր Հայրենիքում։
